Συνηθισµένος να ταξιδεύω αρκετές φορές µέσα σε έναν χρόνο, είχα καταφέρει σχεδόν να µηδενίσω τον φόβο που αισθανόµουν από παιδί για τα αεροπλάνα. Eστω να τον ελέγχω. Οι πτήσεις είχαν γίνει για εµένα αν όχι η πιο ευχάριστη, σίγουρα όχι µια δυσάρεστη συνήθεια. Μπορούσα πλέον να πετάω χωρίς να γίνεται το στοµάχι µου κόµπος, χωρίς να µε πιάνει ταχυκαρδία, χωρίς να αφουγκράζοµαι κάθε θόρυβο του αεροσκάφους, χωρίς να παρατηρώ εµµονικά κάθε έκφραση των αεροσυνοδών για να επιβεβαιώσω πως δεν πέφτουµε. Η CΟVID-19 µού έκοψε µαχαίρι τα ταξίδια. Για πρώτη φορά εγκλωβίστηκα – ως εγκλωβισµό το βίωσα – µέσα στα ελληνικά σύνορα για δύο χρόνια. Βρήκα οµολογουµένως την ευκαιρία να δω την Ελλάδα. Οµως, το ταξίδι στο εξωτερικό µού έλειπε. Οχυρωµένος πίσω από διπλή µάσκα δεν το τολµούσα. Οταν οι πρώτοι φίλοι ξεκίνησαν να πετάνε τους θεώρησα βιαστικούς και απερίσκεπτους. Οσο όµως τα µέτρα προφύλαξης χαλάρωναν, η επιθυµία µου να γνωρίσω (όσο προφταίνω) τον κόσµο άρχισε να ξυπνάει. Προσφάτως αποφάσισα να τολµήσω µια πρώτη, σχετικά κοντινή, πτήση, ένα τριήµερο στο εξωτερικό. Ο ενθουσιασµός µου ήταν µεγάλος. Μεγάλη ήταν όµως και η ανησυχία µου που θα έµπαινα ξανά σε αεροπλάνο. Συνειδητοποίησα µε τρόµο πως είχα ξεσυνηθίσει τη διαδικασία και είδα όλους τους παλιούς φόβους µου να επιστρέφουν: Ως τη στιγµή που βρέθηκα στην καµπίνα και έδεσα τη ζώνη µου, ήµουν έτοιµος να γυρίσω πίσω, να µπω στο αυτοκίνητο και να πάω για νιοστή φορά στο Λουτράκι. Τι να την κάνω τη Χαϊδελβέργη όταν υπάρχει το µαγευτικό Λουτράκι; «Γιατί όµως να µη δεις και τη Χαϊδελβέργη;» προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό µου, σε µια εσωτερική πάλη ανάµεσα στη λογική και στο παράλογο, ανάµεσα στην τολµηρή και στην πιο δειλή πλευρά του. Κατά τη διάρκεια της απογείωσης πρέπει να ήµουν τόσο άσπρος όσο και τα συννεφάκια που διέσχιζε το αεροσκάφος. Προσπάθησα να φαίνοµαι άνετος, χαλαρός και ζεν, ιπτάµενος και τζέντλεµαν, αλλά φοβάµαι πως οι χτύποι της καρδιάς µου ακούγονταν τόσο δυνατά που ενοχλούσαν τους γύρω µου. Οµως – και αυτά είναι τα καλά νέα – έπειτα από τρεις ηµέρες στην αλλοδαπή, στην επιστροφή µου στην Ελλάδα διαπίστωσα πως µε έναν µαγικό τρόπο τα πράγµατα είχαν αλλάξει. Οι ανησυχίες και οι φόβοι µου ήταν µικρότεροι, για να µην πω πως είχαν σχεδόν εξαφανιστεί. Ηταν προφανές: Η µνήµη ξύπνησε, η λογική επικράτησε, η διαδικασία άρχισε να γίνεται πάλι µια συνήθεια, όπως τις παλιές εποχές που ταξίδευα συνέχεια. Η αγκύλωση που µου είχε προκαλέσει η COVID-19 υποχωρούσε, η πτήση µε αεροπλάνο και η χαρά του ταξιδιού ήταν ως φαίνεται τα ιδανικά φάρµακα για να επαναδραστηριοποιηθώ και να σκεφτώ θετικά έπειτα από καιρό. Η αίσθηση πως επιστρέφω στην κανονική ζωή (αν µπορούµε να µιλάµε για κανονικότητα αυτή την περίοδο, µε όλα τα τροµερά που συµβαίνουν) µου έδωσε ανακούφιση και χαρά. Ξεκίνησα να σχεδιάζω στο µυαλό µου το επόµενο ταξίδι. Ευχήθηκα, αν στα επόµενα χρόνια πρέπει να συνηθίσω (εκ νέου) κάτι, αυτό να είναι οι (όλο και πιο συχνές) αεροπορικές πτήσεις προς κάθε κατεύθυνση. Και όχι η χρήση της µάσκας!
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
