Ημουν κι εγώ εκεί!

Αν και είμαι άνθρωπος που δεν πιστεύει στις συνωμοσίες, αυτή τη φορά έχω σχεδόν πειστεί: Πίσω από το Facebook κρύβεται ένας σαδιστής που έχει βάλει στόχο να με ρίξει στα βαριά αντικαταθλιπτικά. Ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκεια του κατ’ οίκον εγκλεισμού με βομβάρδιζε με εικόνες από το προ κορωνοϊού ταξιδιάρικο παρελθόν μου: «Kosmas, νοιαζόμαστε για εσάς και για τις αναμνήσεις που μοιράζεστε εδώ. Σκεφτήκαμε ότι θα σας άρεσε να ξαναδείτε σήμερα αυτή τη δημοσίευση που κάνατε πριν από δύο χρόνια». Και να φωτογραφίες από τα ταξίδια μου στη Νορβηγία, στην Ιαπωνία, στην Ισπανία… Ελεος! Η αλήθεια είναι πως το Facebook είχε από παλιά το χούι να επαναφέρει τα ενσταντανέ του ευτυχισμένου παρελθόντος. Προσπερνούσα όμως αδιάφορα τις νοσταλγικές «υπενθυμίσεις» του, γιατί εγώ κοίταζα προς το μέλλον. Προς τα ταξίδια που με περίμεναν και που καθημερινά τα σχεδίαζα ψάχνοντας για ξενοδοχεία, οργανώνοντας μέσω Internet διαδρομές, αναζητώντας εισιτήρια. Τώρα που δεν με περιμένει κανένα ταξίδι (στο άμεσο μέλλον τουλάχιστον), όλες οι εικόνες που είχα αναρτήσει, όπως επανεμφανίζονται με το «έτσι θέλω» στο timeline μου, λειτουργούν βασανιστικά. Οχι επειδή μου θυμίζουν υπέροχα ταξίδια που πέρασαν, αλλά γιατί με κάνουν να σκέφτομαι πως θα αργήσω πολύ να ξαναταξιδέψω εκτός συνόρων.

Η πανδημία έσκασε τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να κλείσω τη μεγάλη απόδραση του εφετινού καλοκαιριού. Ημουν σχεδόν αποφασισμένος να φτιάξω βαλίτσα για την Κοιλάδα του Θανάτου (χρόνια την ονειρεύομαι), όταν έσκασε το διεθνές θανατικό και ξέχασα κάθε φιλόδοξο σχέδιο. Μετέθεσα προς το τέλος της χρονιάς και κάτι αεροπορικά εισιτήρια που είχα ήδη βγάλει για ένα τριήμερο μέσα στον Ιούνιο, και κλείστηκα στο διαμέρισμα του Γκύζη. Με θέα στα απέναντι διαμερίσματα και στους κάκτους στο μπαλκόνι μου, που ο ένας μετά τον άλλον άνθιζαν. «Γιατί, καλύτεροι είναι οι κάκτοι που θα έβλεπα στις ερήμους του αμερικανικού Νότου;» αναρωτήθηκα. Με κάτι τέτοια τρικ προσπαθούσα να παρηγορηθώ. Και τότε, λες και είχαν βάλει κάμερα και με παρακολουθούσαν, έσκαγε στο Facebook άλλο ένα «σκεφτήκαμε ότι θα σας άρεσε να ξαναδείτε σήμερα αυτή τη δημοσίευση που κάνατε πριν από δύο χρόνια» συνοδευόμενο από τις απαραίτητες εικόνες. Σκέφτηκα να απενεργοποιήσω την «υπηρεσία», όταν είδα μια φωτογραφία που είχα βγάλει σε έναν ορεινό χωματόδρομο στη Νορβηγία: Οπου, ξαφνικά, μέσα στην ομίχλη, ξεπρόβαλαν τρία φουντωτά πρόβατα και μου πόζαραν με φόντο μια τιρκουάζ λιμνούλα που έμοιαζε ψεύτικη. Ημουν κι εγώ εκεί! Τότε είπα πως ακόμα και αν δεν ξαναταξιδέψω ποτέ (για να πιάσουμε το πιο ακραίο σενάριο), είμαι τυχερός για όσα είδα μέχρι σήμερα. Και οι κάκτοι του μπαλκονιού έγιναν, έστω για λίγο, το ίδιο εντυπωσιακοί με τους κάκτους των αμερικανικών ερήμων.