Η ζούγκλα στο κεφάλι τους

Εφεραν τους καινούργιους κάδους σκουπιδιών πριν από δεκαπέντε ημέρες. Καιρός ήταν. Οι παλιοί, φθαρμένοι και σπασμένοι, ήταν θλιβερή εικόνα για τον δρόμο μας. Βλέποντας από το μπαλόνι το συνεργείο να τους αντικαθιστά με τους ολοκαίνουργιους σχεδόν συγκινήθηκα: Ωστε δεν μας έχουν ξεχάσει εντελώς όλους όσοι κατοικούμε στα πέριξ του κέντρου. Τώρα τουλάχιστον έχουμε καινούργιους κάδους σκουπιδιών. Μου το σχολίασε και μια γειτόνισσα: «Επιτέλους, μας θυμήθηκαν κι εμάς!». Είπαμε πως έπρεπε να ανοίξουμε σαμπάνια και γελάσαμε. Την επομένη, την ώρα που πότιζα τις γλάστρες, είδα στον δρόμο ένα κορίτσι και ένα αγόρι το πολύ είκοσι χρόνων. Ηταν ντυμένα με στυλ. Το κορίτσι τοποθέτησε μια αφίσα πάνω στον ολοκαίνουργιο κάδο μας και το αγόρι τη σταθεροποίησε περνώντας την από πάνω με ένα ρολό ποτισμένο με υγρή κόλλα. Συνέχισαν τον ίδιο βανδαλισμό στον κάδο της παρακάτω γωνίας. Εκείνος φορούσε στα αφτιά του τα ασύρματα Αpple ΑirPods Pro, εκείνη είχε στην πλάτη σακίδιο γνωστής μάρκας που στοιχίζει από 120 έως 150 ευρώ. Το παρατήρησα επειδή φλερτάρω εδώ και καιρό με την αγορά του σακιδίου, αλλά το βρίσκω υπερβολικά ακριβό – ένα ραμμένο στη μηχανή βαμβακερό πανί είναι, εξάλλου, τίποτε περισσότερο. Οταν λίγο αργότερα κατέβηκα στον δρόμο, πλησίασα στον σημαδεμένο πλέον κάδο και διάβασα: «Πάνω στα συντρίμμια του πολιτισμού σου θα χτίσουμε το μέλλον. Η μάχη θα γίνει στις γειτονιές. Φυλάξου! Ερχόμαστε και είμαστε πολλοί!». Εγώ να φυλαχτώ; Από ποιους; Ποιοι (Ταλιμπάν) έρχονται και τι ακριβώς σκοπεύουν να μας κάνουν; Ποιοι στρατολόγησαν τα δύο παιδιά; Πολεμοφόδια είχε κρυμμένα το κορίτσι στο ακριβό σακίδιό του; Το αγόρι θα κατέγραφε, μήπως, τα στιγμιότυπα του αγώνα με την κάμερα του iPhone του και θα τα ανέβαζε στον λογαριασμό του στο Instagram για να πάρει likes από τους φίλους του; ΄Η θα τα ανέβαζε στο TikTok, δίπλα στα βιντεάκια όπου άλλα αγόρια κάνουν αποτρίχωση στα πόδια τους με κερί και όπου τα κορίτσια δοκιμάζουν κορεατικές μάσκες ομορφιάς και χορεύουν το «Αεράκι» της Φουρέιρα ή το «Αμάν» της Κόνι Μεταξά; Δεν ξέρω τι μπορεί να είναι εκείνο το οποίο κάνει ένα παιδί που τα έχει όλα, που έχει μεγαλώσει σε έναν κόσμο ασφαλή και προστατευτικό, να ζητάει όχι μια πιο δίκαιη, υγιή και αξιοκρατική κοινωνία, αλλά πόλεμο. Εκείνο που ξέρω είναι πως δύο εβδομάδες μετά ο ολοκαίνουργιος κάδος κάτω από το σπίτι μου μοιάζει παμπάλαιος. Η αφίσα των δύο παιδιών έχει χαθεί κάτω από αφίσες που ίσως κόλλησαν συνομήλικοί τους. Τα συνθήματα (κάποια γράφτηκαν και με σπρέι) παραμένουν πάνω-κάτω τα ίδια και είναι το ίδιο επιθετικά: Πόλεμος στον αστικό πολιτισμό, κατάργηση της εργασίας, γκρέμισμα των συνόρων, κλείσιμο των τραπεζών, θάνατος στα αφεντικά και στους νοικοκυραίους. Μακάρι ο κόσμος που περιμένει όλα αυτά τα παιδιά, ακόμα και αν δεν είναι καλύτερος από τον σημερινό, να μην είναι η ζούγκλα που σήμερα έχουν στο κεφάλι τους.