Με όλα αυτά που ακούω τις τελευταίες ημέρες στη δημόσια συζήτηση η οποία γίνεται για την υποχρεωτικότητα ή μη του εμβολίου κατά της COVID-19, αλλά και για την εφαρμογή των μέτρων που πρόσφατα ανακοινώθηκαν από τους υπεύθυνους, ομολογώ πως έχω αρχίσει να μπερδεύομαι. Διότι μπορώ πολλά να καταλάβω. Οχι όμως το να ισχύει για το ίδιο θέμα κάτι και συγχρόνως να ισχύει και το απολύτως αντίθετό του. Επιτρέψτε μου να σας εξομολογηθώ το μπλέξιμο που δεν αποκλείεται να είναι και δικό σας.
Θυμίζω λοιπόν πως πέρυσι, όταν ακόμα εμβόλια δεν υπήρχαν, οι υπεύθυνοι για την αντιμετώπιση της πανδημίας στην Ελλάδα είχαν βάλει στην ημερήσια διάταξη μιας ατελείωτης συζήτησης το ζήτημα της ατομικής μας ευθύνης. Μας ζητούσαν να τηρούμε μέτρα με στωικότητα, να μείνουμε στα σπίτια μας, να μην κυκλοφορούμε μετά από μια συγκεκριμένη ώρα και να αποφεύγουμε φίλους και γνωστούς – να μην τους ακουμπάμε καν. Πολύ γρήγορα μια μερίδα πολιτών έδειξε τη δυσφορία της. «Δεν γίνεται», έλεγαν, «το κράτος, δηλαδή η κυβέρνηση, να μεταβιβάζει στους πολίτες τη δική του ευθύνη και να τους κάνει συμμέτοχους στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος που είναι κατά βάση δικό του». Διαφωνώ, πλην όμως ομολογώ ότι ως θέση το πράγμα δημιουργεί έναν κάποιον προβληματισμό. Εφέτος το κράτος, που πέρυσι το κατηγορούσαν ότι δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, παίρνει μια απόφαση που δείχνει πως αναλαμβάνει απολύτως την ευθύνη: κάνει υποχρεωτικό το εμβόλιο για συγκεκριμένους πολίτες που έρχονται σε επαφή με πολύ κόσμο δουλεύοντας σε οίκους ευγηρίας ή νοσοκομεία
– ακούγεται ότι το μέτρο σύντομα θα επεκταθεί και σε άλλες ομάδες εργαζομένων. Η κυβέρνηση αναλαμβάνει την ευθύνη να επιβάλει ένα μέτρο, να εισπράξει οργή από όσους δεν θα εμβολιάζονταν και το έκαναν με βαριά καρδιά ή από όσους θα φύγουν από τις δουλειές τους παραμένοντας σταθεροί στις απόψεις τους. Δεν λέω ότι ντε και καλά πρέπει να της πούμε «μπράβο». Πλην όμως αυτό που η ΠΟΕΔΗΝ π.χ. της λέει είναι αυτό για το οποίο πέρυσι την καταριόμασταν: «Δεν μπορεί», λένε οι συνδικαλιστές, «να υπάρχουν τέτοιου είδους μέτρα. Η υποχρεωτικότητα είναι λάθος και πρέπει απλώς οι άνθρωποι να ενθαρρυνθούν να εμβολιαστούν και να είναι αυτοί που χωρίς πιέσεις θα το αποφασίσουν». Δεν διαφωνώ επί της ουσίας. Αλλά όλο αυτό δεν είναι η απόλυτη περιγραφή της ατομικής ευθύνης; Και δεν ήταν αυτή ακριβώς η επίκληση της ατομικής ευθύνης που πέρυσι καταριόμασταν; Τι διάβολο θέλουμε τελικά; Ενα κράτος που παρεμβαίνει και αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα επιβάλλοντας λύσεις ή ένα κράτος που μας παρακαλάει να θυμηθούμε την ατομική μας ευθύνη και να δράσουμε όπως πρέπει; Διότι δεν υπάρχει κάτι άλλο. Εκτός αν θέλουμε ένα κράτος που μας εκλιπαρεί να αναλάβουμε την ατομική μας ευθύνη επιτρέποντάς μας να μην την αναλάβουμε και μάλιστα χωρίς κανένα κόστος.
Ή αν επιθυμούμε τα όποια μέτρα ενός κράτους που θέλουμε να παρεμβαίνει δυναμικά να αφορούν όλους τους άλλους εκτός από εμάς, οι οποίοι πρέπει να έχουμε το δικαίωμα να επικαλούμαστε τη δυνατότητα να μην κάνουμε τίποτα. Συγγνώμη, αλλά δεν τα βλέπω όλα αυτά πολύ λογικά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
