Η Ελλάδα λατρεύει τις διχαστικές συζητήσεις – λίγο ελληνική Ιστορία να διαβάσεις, το καταλαβαίνεις. Οι πιο πολλοί διχασμοί σπανίως έγιναν για υπαρκτές πολιτικοϊδεολογικές διαφορές: οι οπαδοί του βασιλιά Κωνσταντίνου δεν τσακώνονταν με αυτούς του Ελευθερίου Βενιζέλου γιατί ο πρώτος ήταν εκπρόσωπος της ολιγαρχίας και ο δεύτερος εκπρόσωπος της εργατικής τάξης – άλλα ήταν τα ζητήματα. Ακόμα και σήμερα στις εκλογές στην Ελλάδα κερδίζει «όποιος βάλει τα σωστά διλλήματα» και το εξηγεί ωραία κάθε φορά που φτάνουν οι εκλογές ο Γιάννης Πρετεντέρης. Σε άλλες χώρες μετρούν τα προγράμματα των κομμάτων, η διάθεση για συνεργασίες, οι προσωπικότητες: εδώ το βασικό είναι η πόλωση – ο διχασμός για τον διχασμό.
Δεν διχαζόμαστε μόνο στην πολιτική: διχαζόμαστε σε όλα. Για την Αλίκη και την Καρέζη. Για τον Μπιθικώτση και τον Καζαντζίδη. Για τον Μίκη και τον Χατζιδάκι. Για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Για τους Beatles και τους Rolling Stones. Για το καλοκαίρι και τον χειμώνα. Για τα γεμιστά με κιμά ή χωρίς. Για το αν πρέπει να παραγγείλουμε πίτσα ή σουβλάκια. Οσο πιο απλή είναι μια ιστορία, τόσο πιο εύκολο είναι να διχαστούμε: αρκεί το θέμα να δημιουργεί δυνατότητα αντίρρησης. Ηταν λογικό να διχαστούμε και για τις μάσκες: ειδικά από τη στιγμή που θα έπρεπε να τις φορούν τα παιδιά, ήταν δεδομένο. Το θέμα προσφέρεται για αντιρρήσεις και επειδή είναι καθημερινό, και όσο πιο καθημερινό είναι κάτι, τόσο πιο πολύ μας πορώνει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
