Οταν ήμουν μικρός τα καλοκαιρινά πουκάμισα με τα κοντά μανίκια δεν μου άρεσαν καθόλου και προτιμούσα να σηκώνω τα μανίκια στα χειμωνιάτικα. Η έκφραση «σήκωσε τα μανίκια» ως περιγραφή μιας προσπάθειας που πρέπει υποχρεωτικά να γίνει μου άρεσε πολύ – ήθελα να δημιουργώ την εντύπωση πως δουλεύω και πίστευα πως τα μαζεμένα μανίκια αρκούσαν ως απόδειξη της εργατικότητάς μου, ήμουν παιδί περίεργο. Τα καλοκαιρινά πουκάμισα, που ήταν σχεδόν πάντα πολύχρωμα, νόμιζα πως με έκαναν να φαίνομαι σαν αμερικανάκι – ο συνδυασμός με κοντό παντελόνι μού φαινόταν παράταιρος. Τα κοντά παντελονάκια, από την άλλη, ήταν το επίσημο ένδυμα του καλοκαιριού – το μπλέιζερ του πιτσιρίκου.
Ενα πράγμα που δεν αλλάζει με το πέρασμα των χρόνων είναι ότι στα αγοράκια ο ερχομός του καλοκαιριού επέβαλλε πάντα μια διαφοροποίηση του ντυσίματός τους – τα κοριτσάκια απλά ντύνονταν πιο ελαφρά. Τα κοντά παντελονάκια εμφανίζονταν ξαφνικά. Ποτέ δεν έμαθα πού διάβολο ήταν κρυμμένα τον χειμώνα, αλλά θυμάμαι πως με την πρώτη ζέστη ήταν υποχρεωτικά. Περισσότερο ίσως και από τα σανδάλια, τα πάνινα παπούτσια, τα φανελάκια χωρίς μανίκι, τα καπέλα, τα μαγιό και άλλα καλοκαιρινά αξεσουάρ. Οταν ήμουν μικρός, τα κοντά τα παντελόνια τα δικά μου και των φίλων μου, συνδυασμένα με γρατζουνιές στο γόνατο, μου έμοιαζαν πάντα υπέροχα, αντίθετα από τα αντίστοιχα που φορούσαν οι μεγάλοι και τα οποία ήταν κατά βάση φρικτά και γελοία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
