Η τέχνη της διαφωνίας

Εκεί που καθόµασταν εµβολιασµένοι και ήρεµοι απολαµβάνοντας το επιδόρπιό µας έπειτα από ένα χορταστικό δείπνο, πέταξε στο τραπέζι -γεννηµένος προβοκάτορας – τη λέξη-βόµβα: Γυναικοκτονία. Δεν χρειάστηκε πολύ για να βρεθεί η, µέχρι πρότινος αγαπηµένη, παρέα µας µοιρασµένη σε δύο στρατόπεδα. Σε εκείνους που θεωρούσαν τον όρο δόκιµο και σε εκείνους που τον χαρακτήριζαν νεολογισµό, εφεύρηµα εµµονικών αριστερών κ.λπ. Τι κι αν είχαν περάσει ήδη αρκετές ηµέρες (και) από το έγκληµα στη Φολέγανδρο, µία από τις τραγωδίες που είχαν επαναφέρει τη γυναικοκτονία στον δηµόσιο διάλογο, ή µάλλον στη δηµόσια φαγωµάρα; Ξέσπασε καβγάς. Ο οποίος γρήγορα επεκτάθηκε και σε άλλα θέµατα: Στις σχέσεις των ζευγαριών, στην ευθύνη των γονιών για τα (εγκληµατικά) λάθη των παιδιών τους, στο κίνηµα #MeToo, στο νέο εργασιακό νοµοσχέδιο, στις µεταρρυθµίσεις στην Παιδεία, στο πόσο καλός γιατρός είναι ο Παύλος Πολάκης, στα µπετονένια µονοπάτια της Ακροπόλεως, στη δεξίωση για την αποκατάσταση της Δηµοκρατίας, στα κορωνοπάρτι της Μυκόνου, στην αποκόλληση των αρχαιοτήτων από τον σταθµό Βενιζέλου του Μετρό της Θεσσαλονίκης…

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη γυναικοκτονία; Καμία. Απλώς εμείς, ως παρέα με πλούσιο ρεπερτόριο και θερμό ταμπεραμέντο, όποτε ξεκινάμε τις αψιμαχίες εξαντλούμε τη θεματολογία. Στην πραγματικότητα ζητούμενο δεν είναι να λύσουμε τη διαφωνία που προέκυψε, αλλά να διαφωνήσουμε ακόμα περισσότερο, με ακόμα μεγαλύτερο θόρυβο και πάθος σε ακόμα περισσότερα θέματα. Δεν είμαστε σπάνιο είδος. Εχω παρακολουθήσει πολλές τέτοιες «συζητήσεις» σε διπλανά τραπέζια. Αλλά και από το σπίτι να μη βγω, λίγα λεπτά να βολτάρω στα social media το επιβεβαιώνω: Γεννηθήκαμε για να διαφωνούμε. Ακόμα και θέματα που κανονικά θα έπρεπε να μας ενώνουν γίνονται αφορμή για διαφωνίες που εξελίσσονται σε καβγάδες μεγάλης σφοδρότητας. Τελικά το πρόβλημα δεν είναι πως γενικώς διαφωνούμε, αυτό μπορούμε να αποφασίσουμε πως είναι γονιδιακό και να το ξεπεράσουμε, να συνηθίσουμε να ζούμε μαζί του. Το τραγικό είναι πως δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε ούτε με τον στοιχειώδη σεβασμό ο ένας προς τον άλλον. Η τέχνη της διαφωνίας, η οποία μπορεί να μετατρέψει τη διένεξη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους ακόμα και σε μια απολαυστικά εποικοδομητική συζήτηση και για τους διαφωνούντες και για όσους παρακολουθούν, μας είναι άγνωστη. Γινόμαστε όλο και πιο ειρωνικοί, επιθετικοί και εριστικοί, όλο και πιο απαξιωτικοί. Το επιβεβαιώνουν οι αναρτήσεις και οι διάλογοι της φαγωμάρας στο Facebook, ακόμα και ανάμεσα σε ανθρώπους που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε πως η ευγένειά τους δεν θα τους επέτρεπε ποτέ ούτε να εκτεθούν ούτε να προσβάλουν τον συνομιλητή τους. Να που ακόμα και εκείνοι παρασύρονται. Ξεκινούν με το σεις και με το σας για να περάσουν σε χρόνο dt, με την πρώτη διαφωνία, στο «άδειαζέ μου τη γωνιά», «άι στο διά…», «το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία». Ομως, σε ποια παραλία να πας όταν σε όλες επικρατεί το αδιαχώρητο; Κυρίως όταν όλες είναι ναρκοθετημένες;