Κατέβηκε προτού καν ανέβει το σόου που ετοίµαζαν δεκαεπτά άνδρες κωµικοί λόγω αντιδράσεων για την απουσία γυναικών κωµικών από τη διανοµή. Οταν όµως γυναίκες επρόκειτο να παρουσιάσουν τη δική τους παράσταση (που τελικά ακυρώθηκε λόγω «δυσεπίλυτων προβληµάτων»), δεν είχαµε δείξει την ίδια ευαισθησία για τον αποκλεισµό των ανδρών. Δύο µέτρα και δύο σταθµά και σε θέµατα ισότητας;
Οι έµφυλες διακρίσεις πολεµώνται µε άλλου είδους έµφυλες διακρίσεις; Η ποσόστωση είναι µια εύκολη φαινοµενικά λύση. Οµως τέχνη και ψυχαγωγία µε ποσοστώσεις δεν γίνονται. Εκτός αν ήρθε η ώρα να επαναδιαπραγµατευθούµε όλο το ρεπερτόριο, όχι µόνο τα έργα που γράφονται σήµερα, αλλά και όσα υπάρχουν, ως προϊόντα εποχών σκοταδιστικών, αναχρονιστικών, αντιφεµινιστικών κ.λπ.
Τι κάνεις, επί παραδείγµατι, µε µiα όπερα σαν τον «Μπίλι Μπαντ» των Μπρίτεν – Μέλβιλ, όπου όλοι οι ρόλοι αφορούν άνδρες ναυτικούς σε ένα πολεµικό πλοίο κατά τη Γαλλική Επανάσταση; Ανεβάζεις στο κατάστρωµα και την «Αλίκη στο Ναυτικό», αλλιώς µπορεί να µην σου επιτραπεί να σαλπάρεις; «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλµπα», πάλι, εξακολουθείς να το ανεβάζεις µε γυναικείους θιάσους ή πρέπει και εδώ να διορθώσεις τα λάθη και τις αδικίες του παρελθόντος, δίνοντας π.χ. τον ρόλο της Μαρτίριο σε άνδρα ηθοποιό; Ή σε τρανς; Υπάρχει πάντα και η non-binary εκδοχή: Το Μαρτίριο!
Ατελείωτος ο κατάλογος των κειµένων που πρέπει να αναθεωρήσουµε για να είµαστε πολιτικώς ορθοί – θυµίζω πρόσφατο καβγά για το πόσο σεξιστής αποκαλύπτεται ο Μ. Καραγάτσης µέσα από τα έργα του. Βεβαίως, η ποσόστωση ως συστατικό µiας πολιτικώς ορθής παράστασης δεν είναι µόνο θέµα φύλου αλλά και θέµα καταγωγής. Συµβαίνει στο Χόλιγουντ: Από τα κάστινγκ των νέων παραγωγών δεν µπορούν πλέον να λείπουν ένας µαύρος ηθοποιός, ένας Ασιάτης, ένας µε ινδιάνικη καταγωγή, ένας µε γιαγιά Μαορί και παππού Εσκιµώο κ.λπ.
Ηδη από το 2016 η Αµερικανική Ακαδηµία Κινηµατογράφου είχε δεσµευθεί να διπλασιάσει την ποσόστωση γυναικών και µειονοτήτων µέχρι το 2020! Οµως ακόµα και τώρα που κάναµε τη βασίλισσα Καρλότα της Βρετανίας µαύρη (βλέπε το σίριαλ «Bridgerton» και τις συζητήσεις που προκάλεσε), οι διακρίσεις δεν έχουν εξαλειφθεί. Οι γυναίκες ηθοποιοί εξακολουθούν να καταγγέλλουν πως πληρώνονται λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους τους.
Η Βαϊόλα Ντέιβις εξοµολογείται: «Εχω καριέρα που συγκρίνεται µε αυτή της Μέριλ Στριπ, της Τζουλιάν Μουρ, της Σιγκούρνι Γουίβερ, αλλά δεν είµαι πουθενά δίπλα τους ούτε σε ό,τι έχει να κάνει µε τις αµοιβές ούτε σε ό,τι έχει να κάνει µε τις ευκαιρίες εργασίας». Αυτά πρέπει βεβαίως να αλλάξουν. Και οι σκοταδιστικές αντιλήψεις οµοίως. Διά της ποσοστώσεως; Η αδικία δεν διορθώνεται µε αδικία, αλλά µε ίσες ευκαιρίες και αξιοκρατία.
Οσο για τις ανδροπαρέες, τις γυναικοπαρέες και όλες τις πολιτικώς ορθές ή και ανορθόδοξες (στη δική µας κοσµοθεωρία) παρέες που δραστηριοποιούνται και στον χώρο του θεάµατος, ας τις κρίνουµε δίκαια. Οχι εκ προοιµίου ως θηλυκότητες, αρρενωπότητες ή ό,τι άλλο. Ούτε παρεµβαίνοντας στη σύνθεσή τους επειδή εµείς θα το κάναµε αλλιώς ή επειδή όπου βλέπουµε άνδρες µυρίζουµε µισογυνισµό και όπου βλέπουµε γυναίκες µυρίζουµε «φεµινίλα» (την εµετική λέξη που υποβαθµίζει τους αγώνες δεκαετιών για την ισότητα), αλλά για το αποτέλεσµα της δουλειάς τους και για το µήνυµα που απορρέει από αυτήν.
