Πρέπει να ήταν μεγάλη η μοναξιά της τέταρτης πλίνθου απ’ όταν χτίστηκε το 1841 και έμεινε χωρίς άγαλμα να κοσμεί την κορυφή της, σε αντίθεση δηλαδή με τις υπόλοιπες τρεις στην Τραφάλγκαρ, την πιο γνωστή πλατεία του Λονδίνου. Από το 1998 αυτή η συνθήκη άλλαξε και η τέταρτη πλίνθος άρχισε να φιλοξενεί ανά περιοδικά διαστήματα ένα σύγχρονο έργο τέχνης, ενώ από το 2005 άρχισε μάλιστα να γίνεται ανάθεση επί τούτου σε καλλιτέχνες. Εφέτος ήταν η χρονιά του Αμερικανοϊρακινού Μάικλ Ράκοβιτζ. Μία από τις επιτυχημένες επιλογές, που είχε ως αποτέλεσμα ένα ιδιαίτερα πολιτικό έργο, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι διαδέχθηκε τον πομπώδη όσο και αδιάφορο γιγαντιαίο αντίχειρα του Ντέιβιντ Σρίγκλεϊ.
Και αυτό γιατί στην καρδιά της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας με τις άγριες αποικιοκρατικές διαθέσεις ο Ράκοβιτζ δημιούργησε ένα έργο που παραπέμπει σε «λαμασού», την ασσυριακή θεότητα με τη μορφή ανθρωπόμορφου γιγάντιου φτερωτού ταύρου που βρισκόταν στην Πύλη της αρχαίας πόλης Νινευή από το 700 π.Χ. μέχρι την καταστροφή του από τον ISIS το 2015. Με την πλάτη του γυρισμένη στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου και το βλέμμα στραμμένο υποτίθεται προς τη Μέση Ανατολή, αποτελεί μέρος της σειράς «Ο αόρατος εχθρός δεν θα έπρεπε να υπάρχει» (2007, εν εξελίξει), ενός συνόλου δηλαδή από περίπου 15.000 αρχαιότητες, ανάμεσά τους και εκείνες που καταστράφηκαν ή λεηλατήθηκαν από το Εθνικό Μουσείο του Ιράκ μετά την εισβολή των ΗΠΑ στη χώρα το 2003, τις οποίες ο Ράκοβιτζ ανακατασκευάζει με μεγάλη επιμέλεια. Είτε από άδειες κονσέρβες σιροπιού χουρμά, του βασικού εξαγώγιμου προϊόντος του Ιράκ (μετά το πετρέλαιο, βεβαίως), όπως συμβαίνει στην περίπτωση του λαμασού του τέταρτου πλίνθου, είτε με υλικά συσκευασίας από προϊόντα του σουπερμάρκετ και εφημερίδες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
