Στο ογκώδες μυθιστόρημα της Κάθριν Αν Πόρτερ «Το πλοίο των τρελών» (1962), όπου ένα ταξίδι με υπερωκεάνιο από τη Βερακρούζ του Μεξικού ως το Μπρεμερχάφεν της Γερμανίας γίνεται η αφορμή για ένα βαθύ κοινωνικό σχόλιο της δεκαετίας του ’30, ένας γερμανός επιβάτης θυμάται μια ιδιαίτερη κινηματογραφική προβολή: Τότε που σε κινηματογράφο της Πόλης του Μεξικού τα μέλη τής εκεί γερμανικής κοινότητας συγκεντρωμένα παρακολουθούσαν στιγμιότυπα από το τελευταίο αντίο στην έκπτωτη αυτοκράτειρα της Γερμανίας, Αυγούστα Βικτωρία. Η συγκίνηση ήταν τεράστια, με τους παριστάμενους να τραγουδούν σκοπούς της πατρίδας τους κλαίγοντας. «Πόσο κοντά στην πατρίδα έμοιαζε να βρίσκονται εκείνη τη στιγμή», διαβάζουμε, «μα ποτέ δεν έμελλε να ήταν ξανά τόσο κοντά, εξαιτίας αυτού που είχαν χάσει: Την καλή, την ευγενική, την ταλαιπωρημένη αυτοκράτειρα που είχε γίνει σύμβολο σεβασμού προς την εστία και την οικογενειακή ζωή, τα γενναιόδωρα εκείνα θεμέλια επί των οποίων οικοδομήθηκαν οι ομορφότερες αναμνήσεις τους».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
