Τις προάλλες είχα διαβάσει μια ωραία επισήμανση του Χρήστου Χωμενίδη – ωραία γιατί πρόκειται για μια παρατήρηση που αφορά την τρέχουσα πραγματικότητα και αυτές οι παρατηρήσεις είναι χρήσιμες σε όσους αποφεύγουν να τη δουν. Αυτό που ισχυριζόταν ο διακεκριμένος συγγραφέας είναι ότι η κοινωνία μας κινδυνεύει από δύο ακρότητες: Απέναντι στον φανατισμό των αρνητών των εμβολίων υπάρχει ως απάντηση η υστερία πολλών που λατρεύουν τα λογιών-λογιών περιοριστικά μέτρα, μολονότι βλέπουν ότι αυτά οδηγούν σε έναν νέο, άκρως πουριτανικό τρόπο ζωής. Ισως τα λατρεύουν ακριβώς γι’ αυτό! Πρόκειται για ανθρώπους που δεν κρύβουν τη χαρά τους για τις απαγορεύσεις. Χαίρονται με αυτές και τις γιορτάζουν με κάμποσο αυτοπεριορισμό.
Το δίκιο του Χρήστου είναι όπως αυτός: βουνό! Ολες τις ημέρες της έξαρσης της Ομικρον, δίπλα στις συνηθισμένες κραυγές διαφόρων που έλεγαν πως δεν χρειάζεται να υπάρξει κανένα μέτρο («γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτα»), υπήρχαν και τα αναθέματα πολλών «γιατί δεν υπήρξε απόφαση για νέο γενικό lockdown» ή γιατί η Αστυνομία δεν επιτέθηκε με δακρυγόνα στους Πακιστανούς στο Σύνταγμα ή γιατί δεν έχει ο καθένας μας έναν προσωπικό αστυνομικό έτοιμο να του επιβάλει ένα πρόστιμο κάθε φορά που κατεβάζει τη μάσκα ενώ περπατάει. Το εύστοχο της παρατήρησης του συγγραφέα, ωστόσο, με οδηγεί σε ένα συμπέρασμα που έχει να κάνει με το σκοτεινό μέλλον του κόσμου μας: από εδώ και στο εξής, για οτιδήποτε αφορά την κοινωνία μας και τις δομές της θα υπάρχει μόνο διχασμός – σοβαρός, ακραίος και ανελέητος. Το είδος του διχασμού την ιδέα του οποίου είναι αδύνατον να συνηθίσουμε. Και αυτό γιατί τα κάθε λογής στρατόπεδα αποτελούνται από φανατικούς που συναντιούνται καθημερινά στην αρένα των social media: η ευκολία της συνάντησης μεγαλώνει τον φανατισμό τους και όχι η πίστη στις θέσεις τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
