«…Η θέα της χιονισμένης πλατείας των παλατιών, των ναών και της πόλεως με τα φώτα της είχε κάτι όχι μόνον το πολύ ωραίον, μα και κάτι το μεγαλειώδες, η δε ατμόσφαιρα ήταν αλήθεια σαν παραμυθιού (ρωσικού παραμυθιού). Εμείς δε που διασχίζαμε την Κόκκινη Πλατεία μοιάζαμε μέσα στις γούνες μας σαν τρεις μάγοι (πλησίαζαν Χριστούγεννα) ή σαν Ρώσοι του 18ου ή του 19ου αιώνος, προχωρούντες σιωπηλά μέσα στην παγωνιά, μέσα στο χιονισμένο μυστήριο που περιέβαλλε τα πάντα». Διαβάζεις μερικές αράδες από το «Ταξίδι στη Ρωσία – Δεκέμβριος 1962» (εκδόσεις Αγρα) του Ανδρέα Εμπειρίκου και βρίσκεσαι κι εσύ στη Μόσχα. Βλέπεις τον εαυτό σου να ακολουθεί στους χιονισμένους δρόμους τους γουνοφορεμένους Εμπειρίκο, Οδυσσέα Ελύτη και Γιώργο Θεοτοκά (αυτοί είναι οι «τρεις μάγοι» της περιγραφής) κάνοντας δικές σου τις εικόνες που περιγράφει ο ποιητής. Αυτή είναι η μαγεία των ταξιδιωτικών χρονικών, της ταξιδιωτικής λογοτεχνίας αλλά και (στην εποχή της εικόνας ζούμε) των θεαματικών ταξιδιωτικών ντοκιμαντέρ που δείχνουν τα μεγάλα δίκτυα. Σε γυρίζουν σε όλον τον κόσμο ακόμα και αν παραμένεις καθισμένος στην πολυθρόνα σου. Υπάρχουν πάντα και τέτοια ταξίδια. Που σε περιόδους σαν αυτή που περνάμε μπορούν να λειτουργήσουν όχι μόνο ψυχαγωγικά αλλά και θεραπευτικά. Να βοηθήσουν για λίγο τη σκοτισμένη σκέψη μας να πετάξει μακριά από τη θλίψη και την ανησυχία. Με οχήματα τα βιβλία, τη μικρή οθόνη και το Διαδίκτυο ακολουθούμε και εμείς σήμερα μερικές από τις πιο αγαπημένες μας «διαδρομές».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
