Διανοούμενη, φιλόσοφος, ακτιβίστρια, φεμινίστρια, συγγραφέας, σύμβολο. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ υπήρξε ένα από τα πιο προβεβλημένα πρόσωπα της δεκαετίας του ’60, περισσότερο, είναι αλήθεια, για πολλούς, ως συμπληρωματικό στοιχείο του μύθου του συντρόφου της, Ζαν-Πολ Σαρτρ. Η Μποβουάρ, όμως, υπήρξε αναμφισβήτητα αυτόφωτη τόσο ως προσωπικότητα όσο και ως διανοήτρια. Το «Δεύτερο φύλο» διαβάστηκε ως ευαγγέλιο του φεμινισμού, οι «Μανδαρίνοι» κέρδισαν το βραβείο Γκονκούρ το 1954, τα υπαρξιστικά κείμενά της δημοσιεύονταν τακτικά στο περιοδικό «Les Temps Modernes». Τριάντα πέντε χρόνια μετά τον θάνατό της σε ηλικία 78 ετών, το 1986, αυτή ακριβώς η φιλοσοφική πλευρά της που εστίαζε στα ζητήματα της ηθικής και των έμφυλων ρόλων («δεν γεννιέται κανείς γυναίκα, αλλά γίνεται», κατά τη διάσημη αποστροφή της) μοιάζει δυνητικά σύγχρονή μας. Είναι και η όψη που απασχολεί την καθηγήτρια Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Κέιτ Κερκπάτρικ στην πρόσφατη βιογραφία της με τίτλο «Πώς η Σιμόν έγινε η Μποβουάρ. Μια ολόκληρη ζωή» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο στις 27 Οκτωβρίου). Αυτό δεν σημαίνει ότι λείπει ο Ζαν-Πολ Σαρτρ, η περίφημη ανοικτή τους σχέση, η ακατανίκητη διανοητική τους έλξη, οι δικοί της έρωτες, τα ταξίδια, η πολιτική. Την πορεία της ζωής της, όμως, η Κερκπάτρικ τη συνδυάζει με την εξέλιξη της φιλοσοφίας της, μιας σκέψης που συνδιαλεγόταν επί ίσοις όροις με εκείνη του Σαρτρ, παρέμεινε όμως πάντοτε διακριτή και αυτόνομη. Για αυτήν τη Σιμόν ντε Μποβουάρ μιλήσαμε, τη «Βαλκυρία» με τον αδάμαστο χαρακτήρα, την επίμονη φιλόσοφο, τη γυναίκα που έζησε καλωσορίζοντας διαρκώς την επόμενη εμπειρία.
Εχει ξεπεράσει σήμερα η Σιμόν ντε Μποβουάρ τον Ζαν-Πολ Σαρτρ ως προς τη μεταθανάτια απήχησή τους; Η δική του ερωτοτροπία με τον μαρξισμό φαίνεται ξεπερασμένη σήμερα, οι δικές της ανησυχίες μοιάζουν πιο κοντά στην εποχή μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
