«Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο/ τη μέρα τ’ όνομα τον τόπο/ και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει. (…) «στον τόπο που ήταν κάποτε δικός μας/ βουλιάζουν τα νησιά σκουριά και στάχτη». Στη «Σαντορίνη» του ο Γιώργος Σεφέρης χρησιμοποιεί τη συγκλονιστική εικόνα των βυθισμένων νησιών για να μιλήσει με πίκρα για τις βυθισμένες, δηλαδή τις χαμένες πατρίδες. Με τη σειρά του, ο Οδυσσέας Ελύτης στη δική του «Ωδή στη Σαντορίνη» βλέπει τη «Ρήγισσα των παλμών και των φτερών του Αιγαίου» που βρήκε «τα λόγια που προσηλυτίζουν το άπειρο/ Με φωτιά με λάβα με καπνούς…». Το μεγαλείο του νησιού με την τόση ιδιαίτερη μορφολογία του εδάφους του, μια υπερπαραγωγή από λάβα και νερό, γεννά εικόνες υπερβατικές όχι μόνο στους ποιητές μας αλλά σε κάθε ευαίσθητο άνθρωπο ο οποίος ατενίζοντας την καλντέρα μπορεί να οδηγηθεί σε σκέψεις που αγγίζουν το μεταφυσικό. Δεν είναι τυχαία η διεθνής φήμη που έχει αποκτήσει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
