Ραχήλ Ράζα: Η ψύχραιμη φωνή του Ισλάμ

Πριν από περίπου επτά χρόνια η συμμετοχή του Μπεν Αφλεκ σε πάνελ της πολιτικής – σατιρικής εκπομπής «Real Time with Bill Maher» ήταν η αφορμή για να ξεκινήσει μια μεγάλη διαμάχη περί ισλαμοφοβίας στις ΗΠΑ, και όχι μόνο. Ο διάσημος ηθοποιός αντέδρασε με οργή στα σχόλια περί βιαιότητας του Ισλάμ που έκαναν ο παρουσιαστής της εκπομπής Μπιλ Μαρ και ο συγγραφέας Σαμ Χάρις, κατηγορώντας τους για ρατσισμό. Η θέση του Μπεν Αφλεκ κέρδισε πολλούς υποστηρικτές, αλλά και αρκετούς επικριτές, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι οποιαδήποτε κριτική της θρησκείας χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως ισλαμοφοβία και εμποδίζει τον εποικοδομητικό διάλογο.

Μια από τους υποστηρικτές αυτής της άποψης ήταν η μουσουλμάνα Ραχήλ Ράζα, η οποία εμφανίστηκε σε αμέσως επόμενο επεισόδιο της εκπομπής, όπου μίλησε για το όνειρό της, την ύπαρξη δηλαδή ενός «αυτόχθονου» αμερικανικού – ή ευρωπαϊκού – Ισλάμ, που θα συνδύαζε τις ιδέες του δυτικού κόσμου περί ελευθερίας και ισότητας με το δόγμα της θρησκείας της. Οπως μας λέει: «Οι ισλαμιστές χρησιμοποιούν το Ισλάμ ως πολιτικό εργαλείο. Δεν υπάρχει τίποτα το πνευματικό ή ψυχικό σε αυτό. Το κάνουν για να προάγουν την ατζέντα τους και ένα από τα στοιχεία της είναι η καταπίεση των γυναικών. Υπάρχει μεγάλη μετανάστευση στη Δύση από μουσουλμανικές χώρες και οι άνθρωποι φέρνουν μαζί τους τα ήθη και τα έθιμά τους. Αυτά που βλέπαμε να συμβαίνουν σε εκείνες τις χώρες συμβαίνουν τώρα στη Δύση, εν μέρει εξαιτίας της πολιτικής ορθότητας και της ψηφοθηρίας των ηγετών μας, οι οποίοι δεν μιλούν για το θέμα, ούτε έχουν κάνει τίποτα γι’ αυτό. Σήμερα ζούμε σε έναν κόσμο όπου αν εσύ, ως μη-μουσουλμάνος, κριτικάρεις οποιαδήποτε από τις αυτές τις πρακτικές, οι οποίες είναι βάρβαρες, θα σε κατηγορήσουν ως αντισλαμιστή, ρατσιστή. Γι’ αυτό κι εγώ, ως γυναίκα μουσουλμάνα, αισθάνομαι ότι πρέπει να μιλήσω γιατί μιλάω από μέσα από τη θρησκεία. Είναι πιο δύσκολο να με χαρακτηρίσουν. Εχω μελετήσει, και συνεχίζω να μελετώ, τη θρησκεία και ξέρω. Αυτές οι πρακτικές δεν αποτελούν κομμάτι του πυρήνα της, αλλά συμβαίνουν τόσο πολύ καιρό που έχουν γίνει κομμάτι του πολιτιστικού μωσαϊκού και γίνονται και στα κρυφά».