Περνούσα έξω από ένα σπίτι, από αυτά τα κακοπαθηµένα νεοκλασικά που έχουν φύγει οι σοβάδες τους, που έχουν τρύπες στους τοίχους τους, που το µπαλκόνι τους έχει γείρει λίγο και που τα παντζούρια τους είναι επίσης στραβά και σπασµένα και χρειάζονται επειγόντως βάψιµο. Κοιτώντας από την ανοιχτή πόρτα είδα µια εικόνα ρετρό: Μια γυναίκα στεκόταν όρθια φορώντας ένα γαλάζιο ηµιτελές φόρεµα. Στα πόδια της ήταν πεσµένη µια άλλη γυναίκα η οποία έπιανε µε βελόνες το στρίφωµα. Μιλούσαν και γελούσαν, σαν φίλες. Απέναντί τους, σε ένα καναπεδάκι, κάθονταν δύο κοριτσάκια ντυµένα και εκείνα µε φουστανάκια που δεν ήταν ολοκληρωµένα, περιµένοντας πιθανώς να τελειώσει η µοδίστρα µε τη µαµά τους για να έρθει η σειρά τους. Πρέπει να ετοιµάζονταν για γάµο.
Ηταν σαν να με παρέσυραν στο παρελθόν, πολλές δεκαετίες πίσω! Κάτι η παλιά μονοκατοικία με τα ίχνη της φθοράς, κάτι η μοδίστρα που είχε τις καρφίτσες στο στόμα της και μία-μία τις έβγαζε για να τις μπήξει στο ρούχο της πελάτισσας, κάτι τα πλακάκια στο πάτωμα που ήταν μικρά τετράγωνα, άσπρα και μαύρα, τοποθετημένα εναλλάξ, μια νοσταλγία την ένιωσα. Για τους ανθρώπους κυρίως. Αλλά και για την εποχή. Είχε άλλη ποιότητα το ρούχο το χειροποίητο, ανώτερη από εκείνη των ρούχων της μαζικής παραγωγής που αγοράζουμε πλέον. Βεβαίως, τότε, έφτιαχνες δύο πουκάμισα ή δύο φορέματα και περνούσες δύο χρόνια, ενώ τώρα απολαμβάνουμε άλλη ποικιλία, φίσκα είναι οι ντουλάπες μας. Και αυτό είναι ωραίο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
