Ηθελα αυτή την εβδομάδα η στήλη μου να είναι χαρούμενη και αισιόδοξη. Ηθελα, μέρες που είναι, να γράψω όμορφα πράγματα. Το κάνω κάθε χρόνο, εδώ και πολλά χρόνια, γιατί όχι και εφέτος;
Αρχισα να ψάχνω στον φάκελο που έχω εγκαταστήσει στην επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή μου και όπου ρίχνω οτιδήποτε μου προκαλεί το ενδιαφέρον από τον ελληνικό και από τον διεθνή Τύπο και που θα μπορούσα να το αξιοποιήσω μελλοντικά σε κάποιο άρθρο ή σε κάποιο ρεπορτάζ μου. Ολο και κάτι θα έβρισκα εκεί μέσα που θα με ενέπνεε. Βρήκα κυρίως κατάθλιψη και απαισιοδοξία.
Μεταφέρω μερικά μόνο από τα δημοσιογραφικά αποκόμματα που είχα κρατήσει:
- «Μποξέρ σκοτώνει με μια γροθιά 76χρονο επειδή του κάνει παρατήρηση για το ψάρεμα»
- «Εικοσιτετράχρονος μαχαιρώνει 17 φορές εξηντάχρονο για τη σειρά παραγγελίας σε κατάστημα εστίασης»
- «Εκαψε το σπίτι της μητέρας του για να την εκδικηθε»
- «Συνελήφθη επειδή έσερνε τον σκύλο του με το αυτοκίνητο»
- «Σε άθλια κατάσταση το ζώο»
- «Σκότωσε τη φίλη του, την τεμάχισε και την έριξε σε σόμπα»
- «Σκότωσαν έγκυο και πήραν το μωρό από τη μήτρα της»
- «Κατακόρυφη άνοδος της εγκληματικότητας σε όλον τον κόσμο»
Θα μπορούσα να παραθέτω τέτοιους τίτλους-θρίλερ για πολλές σελίδες. Σταματώ όμως στο σουρεαλιστικό «Εμφανίστηκε σπάνια μέδουσα δέκα μέτρων που έχει τεράστια πλοκάμια».
Σκέφτηκα πως αν καταφέρω να βγάλω ζωντανός τον χειμώνα και δεν βρεθώ κι εγώ στον δρόμο κανενός παρανοημένου (με αυτοκίνητο, με όπλο, με λοστό, με σιδεροπρίονο κ.λπ.), μπορεί το ερχόμενο καλοκαίρι να πάω από τη σπάνια μέδουσα. Τι να λέμε; Μάλλον έχει αρχίσει η καταστροφή του κόσμου και δεν μας το αποκαλύπτουν για να μη μας τρομάξουν.
Διάβασα πάλι και τα του πολέμου στην Ουκρανία, άκουσα και τον Τούρκο να λέει αυτή την ατάκα που πολύ του αρέσει να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά, το «θα έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά»… Με έπιασε αυτό το εσωτερικό άγχος που ξεκινάει σαν μικρό βάρος στο στήθος και γίνεται ένας τεράστιος βράχος που με πιέζει. Παρακολουθώ από παιδί, σε καθημερινή βάση, τις διεθνείς εξελίξεις.
Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι μαζεμένη τόση μαυρίλα, τόση βία, τόσο τρόμο. Ποτέ άλλοτε δεν είχα την αίσθηση ότι όλα γύρω μου ξεκουρδίζονται και ότι ο κόσμος μου μέρα με τη μέρα κατατρώγεται από ένα φοβερό σαράκι μέχρι να καταρρεύσει εντελώς παρασύροντας και εμένα. «Να παίρνεις μελατονίνη, σπιρουλίνα, βιταμίνη D, να τρως φαγόπυρο και να αποφεύγεις την επεξεργασμένη ζάχαρη» μου προτείνει ένας ζεν φίλος. Και τότε θα σταματήσουν να τεμαχίζουν τις φίλες τους και να τις πετάνε στη σόμπα; Ή θα σταματήσουν να με απειλούν πως θα έρθουν βράδυ;
Ξεκίνησα όμως για να σας δώσω ευχές. Αν λοιπόν συνεχίζετε να διαβάζετε το σημερινό κατεβατό και δεν το έχετε παρατήσει σιχτιρίζοντας, δεχτείτε τις απολογίες μου για τη μαυρίλα που σας μεταφέρω. Ειλικρινά όμως δεν ξέρω τι να ευχηθώ πέρα από το να ξαναέρθει ο κόσμος στα λογικά του. Ή μάλλον – το βρήκα! – διαλέγω για ευχή έναν στίχο της Εμιλι Ντίκινσον, πολύ απλό αλλά και πολύ ουσιαστικό: «Να αντέξουμε τη σκοτεινή πλευρά μας».
