Σημαντικός προβληματισμός υπήρξε τις προηγούμενες ημέρες για το αν εφέτος θα γίνει η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Η Επιτροπή Λοιμωξιολόγων ήταν μάλλον αντίθετη, αλλά δεν ξέρω αν τις εισηγήσεις της τις ακούει κανείς πια. Κάποια κυβερνητικά στελέχη, που θυμούνται ότι πέρυσι η Θεσσαλονίκη υπέφερε από την εξάπλωση του ιού μετά τον εορτασμό του Αγίου Δημητρίου, έμοιαζαν σκεπτικά. Κάποιοι άλλοι, αντιθέτως, ήθελαν η παρέλαση να γίνει κανονικά και να λειτουργήσει και ως απόδειξη μιας κάποιας επιστροφής στην κανονικότητα, δηλαδή στις συνθήκες που επικρατούσαν πριν από την πανδημία.
Ομολογώ ότι δεν είμαι ο πιο κατάλληλος για να αξιολογήσω την ανάγκη των παρελάσεων, καθώς δεν καταλαβαίνω και πάρα πολύ το νόημα της ύπαρξής τους – ειδικά οι περίφημες «μαθητικές παρελάσεις» μου μοιάζουν να ανήκουν σε άλλες εποχές. Θέλησα να το ξεκαθαρίσω αυτό για να γίνει κατανοητό ότι παρακολουθώ την περί παρελάσεων συζήτηση χωρίς συναισθηματική φόρτιση: είτε γίνονται είτε δεν γίνονται, «σιγά μην κλάψω», που έλεγε κι ένα παλιό σουξέ. Πλην όμως, επειδή αισθάνομαι υπεύθυνος πολίτης, θέλω να καταθέσω την πρότασή μου: αν είναι εφέτος να γίνει παρέλαση, ας γίνει με βάση την εποχή και όχι τις εθνικές μας φαντασιώσεις. Ας φροντίσουν οι αρμόδιοι να παρελάσουν μπροστά μας αυτοί οι οποίοι μπορεί να μας θυμίσουν πού ζούμε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
