Η πανδημία και ο… χαμένος εαυτός μας

Μιλώντας µε βάση τις δικές µου εµπειρίες στη ζωή, στα δύσκολα έχω δει καλούς ανθρώπους να γίνονται καλύτεροι και κακούς ανθρώπους να γίνονται χειρότεροι. Εκτιµώ πως για να πάρει η ψυχή το µήνυµα που θα την οδηγήσει πιθανώς στον δρόµο της αυτοβελτίωσης, θα πρέπει να είναι φτιαγµένη από τα κατάλληλα υλικά, κυρίως να είναι καλός αγωγός της ζεστασιάς, της καλοσύνης, της αγάπης και της έγνοιας για τον άλλον. Ακούγονται πολλά αυτές τις ηµέρες για την ευκαιρία που µας δίνει η πανδηµία να επανεξετάσουµε τις ζωές µας και τις προτεραιότητές µας, να γίνουµε καλύτεροι. Τα ίδια ακούγαµε και όταν ξεκινούσε η οικονοµική κρίση, η οποία θα µας έκανε να υποφέρουµε, αλλά υποτίθεται πως την ίδια στιγµή θα µας έκανε όλους και καλύτερους. Μιλώντας πάλι µε βάση τα δικά µου βιώµατα, δέκα χρόνια µετά οι καλοί και συµπαθητικοί άνθρωποι που γνώριζα παραµένουν το ίδιο καλοί και συµπαθητικοί (απλώς είναι πιο ταλαιπωρηµένοι και πιο θλιµµένοι), ενώ «οι άλλοι» φαίνεται πως είναι ανεπίδεκτοι µαθήσεως – για να το πω όσο πιο ευγενικά µπορώ. Ορισµένες δε περιπτώσεις έχουν επιδεινωθεί. Οι Εµπενίζερ Σκρουτζ µόνο στο «Πνεύµα των Χριστουγέννων» του Καρόλου Ντίκενς αποβάλλουν τον απεχθή εαυτό τους για να γίνουν ο υπέροχος γείτονας, φίλος ή συγγενής που όλοι θα θέλαµε να έχουµε. Στην πραγµατική ζωή, ακόµα και αν προς στιγµήν (π.χ. από τον τροµερό φόβο που µπορεί να προκαλέσει στον καθένα µια κατάσταση σαν αυτή που ζούµε) εκδηλώσουν κάτι που µοιάζει µε την καλή, πονετική και δοτική πλευρά τους, µε το που θα νιώσουν και πάλι σχετικά ασφαλείς, θα επιστρέψουν στον παλιό εαυτό τους. Και θα συνεχίσουν να βασιλεύουν στον εγωιστικό κόσµο τους. Οσοι λοιπόν περίµεναν τον κορωνοϊό για να ξαναβρεθούν µε ανθρώπους δικούς τους που µέχρι τώρα είχαν απλώς γραµµένους στα παλιά τους τα παπούτσια, ή για να περάσουν ποιοτικό χρόνο µε τις οικογένειές τους, που µετά βίας συναντούσαν σε κανένα κυριακάτικο τραπέζι, ή για να ξαναέρθουν σε επαφή µε τον ίδιο τους τον εαυτό που (τι παράξενο!) τον είχαν χάσει, νοµίζω πως το µόνο το οποίο κάνουν είναι να κοροϊδεύουν τον… χαµένο εαυτό τους. Ο εγκλεισµός τέχνας κατεργάζεται, οπότε τώρα και εκείνοι µπορούν να υποκριθούν για να περάσει η ώρα τούς καλούς συντρόφους, γονείς, συγγενείς και φίλους. Οµως, είµαι σίγουρος πως µε το που θα περάσει η κρίση (αµήν και πότε) και θα απαλλαγούν από τα προβλήµατα και τους φόβους που αυτή γεννά, θα ξαναγίνουν αυτό που είναι πραγµατικά. Κοντολογίς, η ποιότητα των ανθρώπων δεν περιµένει τις περιόδους ανασφάλειας, φόβου και δυστυχίας για να βγει στην επιφάνεια και για να εκδηλωθεί. Λάµπει σε κάθε συγκυρία, και στα δύσκολα και στα εύκολα. Οταν νιώθουν ασφαλείς, όταν είναι ήσυχοι και ευτυχισµένοι.