Η Νέα Υόρκη σήμερα

Eίναι όλοι τους νέοι και δουλεύουν στη Νέα Υόρκη, στην άλλη πλευρά του ποταμού Χάντσον, στο Μπρούκλιν, εκεί όπου κατοικούν, συγχρωτίζονται και αναζητούν την τύχη τους οι καλλιτέχνες της πολυσυλλεκτικής mega city. Δεκατρείς από αυτούς, με εκθεσιακό ιστορικό όχι μόνο στη Νέα Υόρκη αλλά και σε άλλα σημεία του ορίζοντα, παρουσιάζουν τη δουλειά τους στην γκαλερί Allouche Benias (Κανάρη 1) στο κέντρο της Αθήνας στο πλαίσιο της έκθεσης «New York Now» (έως τις 20/12). Βασικό κοινό τους, πέρα από τη γεωγραφική γειτνίαση των στούντιό τους στο Μπρούκλιν, είναι ότι ακροβατούν ανάμεσα στην αναπαράσταση και στην αφαίρεση, εκπέμποντας το στίγμα της σύγχρονης έκφρασης των ποικίλων συνδυασμών του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, της ποπ αρτ, της ναΐφ τέχνης και του γκραφίτι, πάντα σε διάλογο με τις εικόνες που κατακλύζουν τον κόσμο μας μέσω των ΜΜΕ και των social media.

Ο Τζέιμς Αλμερ, για παράδειγμα, ο οποίος συνήθως δουλεύει στις αποχρώσεις του άσπρου-μαύρου σαν γνήσιος απόγονος της κληρονομιάς του Κιθ Χάρινγκ, ανατρέχει σε παιδικά βιώματα και στην αυθόρμητη αφαίρεση που προκύπτει στις απόπειρες ζωγραφικής στα πρώτα χρόνια της ζωής των ανθρώπων και αναπαριστά με έντονα χρώματα εικόνες από το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Ο Τζος Ριμς αποπειράται να μεταφέρει στις δύο διαστάσεις των καμβάδων του τη ροή πληροφορίας που κατακλύζει τις οθόνες και το μυαλό μας καθημερινά έχοντας κατά νου τον «καπιταλιστικό ρεαλισμό» του Ζίγκμαρ Πόλκε. Ο ανώνυμος Bast, ως σύγχρονος Ζαν-Μισέλ Μπασκιά που φλερτάρει με τον Ζαν Ντιμπιφέ αποτυπώνει την ταχύτητα και το vibe της Νέας Υόρκης και κωδικοποιεί με την ιδιαίτερη ιερογλυφική του γλώσσα την ενέργεια της πόλης. Ο Ρόμπερτ Νάβα με τα ακρυλικά του χρώματα και τα σπρέι μοιάζει σαν να αποσπά κομμάτια της βανδαλισμένης τοιχοποιίας του «Μεγάλου Μήλου» και να αποτίνει κι εκείνος τον δικό του φόρο τιμής στον πρόωρα χαμένο Μπασκιά. Η Μελίσα Μπράουν με τη σειρά της δημιουργεί τοπία βουτηγμένα σε μια μεταφυσική αχλύ μυστηρίου που παραπέμπουν περισσότερο σε μια ποπ προσέγγιση των διδαγμάτων τού μετα-ιμπρεσιονιστή Ανρί Ρουσό. Τέλος, ο Ιάπωνας Σουσούμου Καμίτζο επιστρατεύει το χιούμορ και την οικεία εικόνα των σκυλιών κανίς για να την αποδομήσει ζωγραφικά αλλά και για να της προσδώσει μια αξιομνημόνευτη σοβαρότητα.

Λες Ρότζερς
Ο παλιός είναι αλλιώς

Ολα αυτά λαµβάνουν χώρα στον πρώτο όροφο της γκαλερί (και πρώην Ταινιοθήκης). Το άρωµα Νέας Υόρκης είναι όµως έντονο και στο ισόγειο, όπου παρουσιάζεται η έκθεση του επίσης Αµερικανού και µέχρι πρόσφατα επίσης Νεοϋορκέζου Λες Ρότζερς. Στην «Prometheus Now» (επίσης έως τις 20/12) ο Ρότζερς παραθέτει τη δική του εκδοχή σχετικά µε το τι προκύπτει όταν ο αφηρηµένος εξπρεσιονισµός δεν είναι διατεθειµένος να εγκαταλείψει εντελώς την αναπαράσταση στο µετα-πόπ κλίµα της καλλιτεχνικής σκηνής της Νέας Υόρκης. Ενώ αυτοσχεδιάζει σαν να ακολουθεί «τους ρυθµούς ενός τζαζ κοµµατιού όπως ο Βίλεµ ντε Κούνινγκ», σε αυτή τη φάση της καριέρας του έχει απεκδυθεί «την αγωνία τού να φαίνοµαι έξυπνος, σοφιστικέ και κάθε σηµείο στους πίνακές µου να παραπέµπει σε κάτι, έτσι ώστε όλοι να θαυµάζουν το πνεύµα και τις γνώσεις µου» όπως θα πει στο πλαίσιο της επίσκεψής του στην Αθήνα για τα εγκαίνια της έκθεσής του. Το αποτέλεσµα είναι ότι σε αυτό το σώµα έργων η αναπαράσταση ξεθωριάζει σε µεγάλο βαθµό, ενώ τον πρώτο λόγο αποκτά το χρώµα. Ο Ρότζερς εξακολουθεί να απηχεί τα διδάγµατα των αφηρηµένων εξπρεσιονιστών προγόνων του, µόνο που αυτή τη φορά κοιτάζει προς την πλευρά του Μαρκ Ρόθκο. Οι µεγάλες χρωµατικές επιφάνειες στους καµβάδες του, προϊόν πολλών πειραµατισµών µε τους χρωστήρες του, αναδεικνύονται µε δραµατικό τρόπο στο «ασυνήθιστο σκηνικό» των εσωτερικών χώρων του επιβλητικού κτιρίου του Ερνέστου Τσίλλερ της οδού Κανάρη. Μακριά από τον ουδέτερο λευκό κύβο που προτιµούν συνήθως οι γκαλερί, η παιγνιώδης διάθεση του Ρότζερς µαζί µε την αποστασιοποίησή του από την επιδεικτική οµορφιά της ζωγραφικής του, απότοκα των επιρροών του από τους Μάρτιν Κιπενµπέργκερ και Φίλιπ Γκάστον, έρχονται µε έντονο τρόπο στο προσκήνιο.