Ι. ν. Αγίων Κωνσταντίνου και ΕλένηςTo στολιδι του πειραια γιορταζει

«Το να βγεις περίπατο στον Πειραιά εκείνη την εποχή ήταν σαν να σεργιανίζεις σε μια γιγαντιαία σκηνογραφία με βράχια και ωραία σπίτια με αγάλματα και αετώματα» έγραφε ο Γιάννης Τσαρούχης ανατρέχοντας στα παιδικά του χρόνια – γεννήθηκε το 1910 σε ένα σπίτι στη συμβολή των οδών Λουκά Ράλλη και Βασιλέως Γεωργίου. Η αλήθεια είναι πως το μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας το πληγώσαμε στη συνέχεια αρκετά με την άναρχη δόμηση και με τη γνωστή αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουμε το αρχιτεκτονικό παρελθόν μας, τα θαυμάσια νεοκλασικά (και όχι μόνο) σπίτια που αφήσαμε να ρημάξουν και να καταρρεύσουν. Ομως, στους δρόμους του Πειραιά υπάρχουν ακόμα, ευτυχώς, αρκετά τέτοια σπίτια. Παλιά αρχοντικά που επιβεβαιώνουν, με τη φθαρμένη έστω όψη τους, την αλλοτινή ομορφιά του τόπου. Υπάρχουν και πολλές εκκλησίες, από τις ομορφότερες της Ελλάδας, που επίσης πιστοποιούν τα μεγαλεία των περασμένων χρόνων και εξακολουθούν να δεσπόζουν στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές. Ο ναός των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην πλατεία Κοραή αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές.

Η εκκλησία χτίστηκε σε οικόπεδο που ανήκε στον έμπορο Ηλία Βαβούλα, με καταγωγή από τη Χίο. Από την οικογένειά του πήρε το όνομά της και η Γούβα του Βάβουλα (το όνομα τονίστηκε εκ παραφθοράς στην προπαραλήγουσα), η συνοικία απέναντι από το καπνεργοστάσιο του Κεράνη. Οπως μας πληροφορεί ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, «όταν στις 2 Ιουλίου του 1878 ο αοίδιμος δήμαρχος του Πειραιά Τρύφων Μουτζόπουλος τοποθετούσε τον θεμέλιο λίθο του ιερού ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Πειραιώς, η πόλη του Πειραιά είχε κιόλας σαράντα χρόνια ιστορίας. Το τοπίο δεν θύμιζε τίποτε από το ερειπωμένο μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνος με τα γύρω βοσκοτόπια στα τέλη της δεκαετίας του 1820. Οι εργασίες ανοικοδόμησης ολοκληρώθηκαν το 1882, ενώ τα εγκαίνια έγιναν το 1887. Αρχικά τα έγγραφα αναφέρουν τον ναό ως «νέα εκκλησία επί της πλατείας Κοραή» και μόλις το 1883 φαίνεται για πρώτη φορά να ονοματοδοτείται προς τιμήν του αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης, που σταμάτησαν να χτίζουν αρένες στις οποίες σκοτώνονταν άνθρωποι και άρχισαν να χτίζουν εκκλησίες μέσα στις οποίες σώζονται άνθρωποι. Ο λόφος μεταξύ του κεντρικού λιμένα και του λιμανιού της Ζέας (Πασαλιμάνι), στον οποίο οικοδομήθηκε ο ναός, μαζί με το Δημοτικό Θέατρο και τα γύρω διδακτήρια αποτελούσαν για χρόνια το κέντρο του Πειραιά και δείγμα της δύναμης και του κύρους της νέας πόλης».