Ο Εμανουέλ Μακρόν μοιάζει να είναι ο τελευταίος εγγυητής της πολιτικής ορθότητας σε μια Γαλλία που αλλάζει. Σε μια χώρα όπου, όπως κατέδειξε ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών, πλειοψηφεί ένα ετερόκλητο μέτωπο – μεγαλύτερο του 52% -, το οποίο είτε ελκύεται από την εθνική περιχαράκωση της Ακροδεξιάς είτε θεωρεί την αντισυστημικότητα της Αριστεράς μοναδικό ορίζοντα στην εποχή της δημοκρατικής κρίσης των δυτικών κοινωνιών και της παγκοσμιοποίησης.Οπου τα παραδοσιακά κόμματα εξαϋλώθηκαν. Οπου η εκ νέου παρουσία της Μαρίν Λεπέν στον δεύτερο γύρο δείχνει ότι η ψήφος υπέρ της έχει αποδαιμονοποιηθεί, καθώς εγκατέλειψε αμφιλεγόμενες πολιτικές της και απορρόφησε τον θυμό της κοινωνίας που νιώθει εγκαταλελειμμένη από τη θεσμική δημοκρατική κανονικότητα.
Ο Μακρόν δεν είναι ωστόσο το φρέσκο φαβορί, το φαινόμενο που το 2017 σάρωσε το πολιτικό σύστημα. Εχει τη φθορά που συνεπάγονται πέντε χρόνια στην εξουσία, δύο εκ των οποίων με τους υγειονομικούς περιορισμούς της πανδημίας. Η πενταετής διακυβέρνησή του σημαδεύθηκε από τη διαμαρτυρία των Κίτρινων Γιλέκων που πυροδότησε το μεγαλύτερο κύμα απεργιών στη χώρα από το 1968 και ο ίδιος ταυτίστηκε με την παριζιάνικη ελίτ. Απέκτησε τη φήμη της αλαζονείας και τις περιφρόνησης για τις κατώτερες τάξεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη γενέτειρά του, την Αμιένη της Πικαρδίας στη Βόρεια Γαλλία, στον πρώτο γύρο οι ψηφοφόροι έδωσαν την πρωτιά στον Μελανσόν, θεωρώντας ότι ο γάλλος πρόεδρος έχει χάσει κάθε επαφή με τις ανησυχίες, τα προβλήματα και την καθημερινότητά τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
