Πριν από λίγες ημέρες, στη διάρκεια της τελετής έναρξης του κινηματογραφικού φεστιβάλ της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας», ο δήμαρχος της πόλης, κ. Κώστας Μπακογιάννης, ανακοίνωσε ότι «οι κινηματογράφοι «Αττικόν» και «Απόλλων» (σ.σ.: κατεστραμμένοι κατά τη διάρκεια επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας κάτι χρόνια πριν) θα ανοίξουν επιτέλους τις πόρτες τους για το κοινό μέσα στον χειμώνα». «Θα ξαναζήσουμε», είπε ο δήμαρχος, «τη μοναδική εμπειρία τού να απολαμβάνουμε προβολές ταινιών σε αυτές τις αίθουσες». Δεν είχα προσκληθεί στην εκδήλωση για να το ακούσω, το διάβασα όμως και κεραυνοβολήθηκα από την αδημονία. Στις αίθουσες αυτές, άλλωστε, γεννήθηκαν οι «Νύχτες Πρεμιέρας», πολύ πριν ανακαλύψουν τη λάμψη του Μεγάρου Μουσικής. Μετά, ωστόσο, θυμήθηκα ότι την ίδια αισιοδοξία ο δήμαρχος είχε εκφράσει στην ίδια εκδήλωση και το 2019 και κάπου στη χαρά μου έβαλα ένα φρένο. Θα περιμένω να δω. Ελπίζοντας πως η διακήρυξη του δημάρχου θα γίνει πράξη και δεν θα επαναληφθεί στην ίδια εκδήλωση και του χρόνου, ως μέρος ενός είδους τελετουργικού. Αισιοδοξώ, αλλά για την ώρα η διακήρυξη μοιάζει όπως τα ποιήματα που λένε τα παιδάκια στις εθνικές επετείους – άλλωστε κι ο «Απόλλωνας» και το «Αττικόν», μετά την αναίτια πυρπόλησή τους, έμοιαζαν σαν ένα είδος μνημείου: η καταστροφή τους εξέφραζε συμβολικά την καταστροφή του κέντρου της Αθήνας. «Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω», που λέει και το ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη, το οποίο θα μπορούσε να έχει γραφτεί (και) για την περίσταση.
Για όποιον έχει ζήσει (ή για όποιον, έστω, κομμάτι αγαπάει) το κέντρο της πρωτεύουσας, κάθε πέρασμα μπροστά από τις δύο ερειπωμένες κινηματογραφικές αίθουσες ήταν όλα αυτά τα χρόνια κάτι σαν γροθιά στο στομάχι. Κλειστά και παρηκμασμένα, τα δύο σινεμά θύμιζαν μια ολόκληρη εποχή καταστροφών. Εχουν περάσει κοντά δέκα χρόνια από τη βραδιά που πλήρωσαν την τυφλή αγανάκτηση ενός έξαλλου πλήθους. Στην αρχή ειπώθηκε ότι η αποκατάσταση των ζημιών τους είναι θέμα ημερών. Μετά ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα με το καθεστώς ιδιοκτησίας τους. Μετά ότι χρειαζόταν κάποιος ειδικός νόμος. Στο μυαλό μου όλα αυτά σήμαιναν ότι δεν υπήρχε διάθεση να αποκατασταθεί η καταστροφή. Ισως γιατί βόλευε να τα βλέπουμε κατεστραμμένα ώστε να θυμόμαστε ή να μην ξεχνάμε – ανάλογα πώς το βλέπει κανείς. Και σίγουρα για να φοβόμαστε και λιγάκι ότι αυτό που έπαθε το «Αττικόν» και ο «Απόλλωνας» μπορεί να το πάθει το σπίτι μας, το μαγαζί μας, το γραφείο μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
