Η φυλακή της εικόνας

Τώρα οι ντίβες της όπερας φωτογραφίζονται ντυµένες ως pin-up girls. Ποζάροντας µε την ηδυπάθεια που χαρακτηρίζει τις σέξι σταρ του κινηµατογράφου, µε τον προκλητικό και τολµηρό τρόπο των µοντέλων και των τραγουδιστριών της ποπ. Πόσο παράξενο να βλέπεις µια γυναίκα που το βράδυ θα µεταµορφωθεί σε Μπρουνχίλντε στο «Δαχτυλίδι του Νίµπελουνγκ» του Βάγκνερ να «ενδύεται» την αισθητική τής Lady Gaga στο «Alejandro», της Κέιτι Πέρι στο «Roar», της Αριάνα Γκράντε στο «7 Rings»! Το ίδιο συµβαίνει και µε τους άνδρες λυρικούς σταρ: Ανοιχτά πολύχρωµα πουκάµισα, ηµίγυµνα και καλοξυρισµένα στέρνα, «φουσκωµένα» µπράτσα µε τατουάζ. Αλλάζουν οι εποχές κι εγώ σκέφτοµαι πιθανώς µε τους τρόπους της παλιάς εποχής. Πριν καν ακούσω την πρώτη νότα, ευκολότερα εµπιστεύοµαι έναν κλασικά ντυµένο τενόρο παρά έναν τενόρο που φοράει πουκάµισο µε ροζ φλαµίνγκο και που στο ένα µπράτσο έχει χτυπήσει τις πέντε πρώτες νότες του «E lucevan le stelle» και στο άλλο τα γεωµετρικά σχηµατάκια του «Squid Game». Είµαστε όµως αυτό που φαινόµαστε ή όχι; Είναι προφανές πως την εποχή της εικόνας, ακόµα και στον χώρο του κλασικού τραγουδιού, η µοντέρνα εικόνα (ως όχηµα που οδηγεί στην επιτυχία) είναι πιο σηµαντική από το καλό τραγούδι. Καλογυαλισµένη και αστραφτερή, θαµπώνει το κοινό και το κάνει να µην ακούει τα φάλτσα. Η επιλογή των σταρ του µέλλοντος γίνεται µε όρους modeling. Μια εύσωµη Μαρία Κάλλας σήµερα θα έβρισκε όλες τις πόρτες κλειστές. Εκτός αν έχανε µερικές δεκάδες κιλά και αν παραδινόταν στα χέρια των πιο έµπειρων image makers που θα την έκαναν ίδια µε την Κάιλι Μινόγκ. Αν δηλαδή γινόταν µία άλλη. Θα κατάφερνε όµως τότε η Κάιλι Κάλλας ή η Μαρία Μινόγκ να διατηρήσει τα ταλέντα της προηγούµενης, της πληθωρικής γυναίκας που η ίδια θα έχει σκοτώσει; Ο προβληµατισµός µπορεί να επεκταθεί και σε άλλους τοµείς πέραν του λυρικού τραγουδιού, ακόµα και στην επιστήµη και στην πολιτική, την εποχή που οι image makers και οι στυλίστες αναδεικνύονται σε απόλυτους ενορχηστρωτές του παιχνιδιού και φτιάχνουν καριέρες, ό,τι προσόντα και αν (δεν) έχουν οι πελάτες τους. Είναι αδιαµφισβήτητη η δύναµη της εικόνας, όσο και αν επιµένουµε να λέµε, για λόγους πολιτικής ορθότητας, πως…σηµασία έχει να είναι καλό (και ταλαντούχο) παιδί – τι παραλογισµός! Την ίδια στιγµή, η εµµονή στην τέλεια εικόνα (σε αυτό που µας πλασάρουν ως τέλεια εικόνα) µπορεί να γίνει φυλακή, µέσα στα κελιά της οποίας µαραζώνουν τα µεγαλύτερα ταλέντα.

ΥΓ.: Με προβλημάτισαν τα αρνητικά σχόλια που δέχθηκε η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ για το άσπρο μαλλί της στις πρώτες φωτογραφίες από τα γυρίσματα του νέου «Sex and the City», της σειράς που με τον τίτλο «And Just Like That…» έκανε προ ημερών πρεμιέρα. Με προβλημάτισαν και τα αρνητικά σχόλια που δέχθηκε η συμπρωταγωνίστριά της, Κριστίν Ντέιβις, για το αλλαγμένο από τις πλαστικές επεμβάσεις πρόσωπό της. Τελικά ποια εικόνα τους προτιμάμε; Πώς τις θέλουμε; Φυσιολογικά γερασμένες ή τεχνητά αγέραστες;