Η φολκ πλευρά της Rosey Blue

Προτού αποφασίσει η Rosey Blue να χαράξει τη δική της πορεία θα την είχατε ακούσει ίσως ως φωνή των Belleville ή ως ερμηνεύτρια του «Tonight (The Movie)» του Monsieur Minimal. Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα, η ταλαντούχα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός περιτριγυριζόταν ανέκαθεν από μουσική, καθώς ο πατέρας της, φαν των Pink Floyd και των Deep Purple, έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε, και η μεγάλη κόρη του τον συνόδευε – υπάρχουν και κασέτες με ηχογραφήσεις που το αποδεικνύουν. Η συνέχεια ήταν κάπως αναμενόμενη: χορωδίες, ωδείο, μαθήματα κλασικής κιθάρας, μονωδία, τζαζ.

Στην εφηβεία της η Θεοδώρα Τσίγκα, όπως είναι το πραγματικό όνομά της, θήτευσε στην πανκ ροκ μπάντα Πιάσε το Σαπούνι (παρεμπιπτόντως, όλα τα μέλη της ασχολούνται ακόμη επαγγελματικά με τη μουσική). Ηταν πια κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα γινόταν τραγουδίστρια. Το πολύ ωραίο ντεμπούτο άλμπουμ της με τίτλο «Swans» κυκλοφόρησε τον περασμένο μήνα από την Inner Ear με indie folk rock κομμάτια, το καθένα από τα οποία έχει πάρει το όνομά του από κάρτες της τράπουλας Ταρώ. Με βάση το βιογραφικό της, ίσως να μην περίμενε κανείς ότι θα εντρυφούσε σε αυτό το είδος, όμως η ίδια ξεκαθαρίζει πως ακόμη και όταν άκουγε φανατικά μέταλ, εντόπιζε τα folk στοιχεία σε διάφορες μπάντες – αναφέρει χαρακτηριστικά τους Bathory. Εχει μεγάλη αδυναμία στο ροκ των 60s και των 70s, στον Νιλ Γιανγκ και τον Μπομπ Ντίλαν, για παράδειγμα, και όταν της ζητάω να μου ξεχωρίσει καλλιτέχνες εκείνης της εποχής τους οποίους λατρεύει δεν διστάζει να ονοματίσει τον Τιμ Μπάκλεϊ και την Τζόνι Μίτσελ. Η επιλογή του αγγλόφωνου στίχου ήταν κάπως αυτονόητη: «Εκφράζομαι καλύτερα στην αγγλική γλώσσα γιατί κυρίως αυτή τη μουσική έχω ακούσει και σκέφτομαι στα αγγλικά όταν γράφω». Τη ρωτάω αν χρειάστηκε να πλάσει μια περσόνα προκειμένου να ανταποκριθεί ερμηνευτικά στα συγκεκριμένα τραγούδια. «Οσοι έχουμε υπηρετήσει διάφορα είδη ξέρουμε πως η πραγματική σου φωνή είναι αυτή που βγαίνει με τα δικά σου τραγούδια, όταν ερμηνεύεις τους στίχους σου» απαντά. Στο άλμπουμ της υπάρχει και ένα κομμάτι-έκπληξη, διότι είναι γραμμένο στα ελληνικά. Πρόκειται για το ομότιτλο με τον δίσκο track, μια συγκινητική εξομολόγηση που αφηγείται το τέλος μιας ερωτικής ιστορίας με συνοδεία μια μελωδία κινηματογραφικής ατμόσφαιρας. Η Rosey Blue είναι πολύ ευαισθητοποιημένη σε θέματα ψυχικής υγείας, έχει περάσει κατάθλιψη, της πήρε καιρό να το ξεπεράσει, όμως στο τέλος βρήκε διέξοδο στη δημιουργία: «Καλό είναι να μιλάμε, να επικοινωνούμε αυτά που μας απασχολούν και να ζητάμε τη βοήθεια που έχουμε ανάγκη, αυτά τα θέματα δεν θα έπρεπε να θεωρούνται ταμπού». Η περίοδος της πανδημίας δεν έχει υπάρξει φυσικά εύκολη, όμως της έδωσε τη δυνατότητα να φτιάξει τον δίσκο της με τους μουσικούς που ονειρευόταν, διότι ήταν όλοι τους διαθέσιμοι, και να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή της ως δασκάλας γιόγκα. Η τωρινή συνθήκη την προβληματίζει πολύ, ωστόσο: «Τους καλλιτέχνες μάς έχει καταστρέψει αυτή η κατάσταση και δεν υπάρχει δυστυχώς η αναγκαία μέριμνα από το κράτος».