Με χαρά είδα προ ημερών ότι τα ελληνικά Μέσα, έντυπα και ηλεκτρονικά, αντιμετώπισαν τις περιπέτειες της πρωθυπουργού της Φινλανδίας Σάνα Μάριν με συμπάθεια. Αλλοι αρθρογράφοι στάθηκαν στο γεγονός ότι αυτά που είδαμε στα βίντεο ήταν ιδιωτικές στιγμές – για τις οποίες δεν μας πέφτει λόγος. Αλλοι έγραψαν ολόκληρη την ιστορία της – από λεπτομέρειες για τα παιδικά της χρόνια μέχρι την πολιτική της καριέρα – για να καταδείξουν πως η πρωθυπουργός είναι σοβαρός άνθρωπος και υπεύθυνη πολιτικός. Αλλοι είδαν στη δημοσιοποίηση των αποκαλυπτικών βίντεο τον δάκτυλο των κατασκόπων του Βλαντίμιρ Πούτιν που θέλει να την τιμωρήσει για τις φιλονατοϊκές θέσεις της. Στη συνέχεια διαπίστωσα ότι και στα social media, αυτή την παράξενη «Εκκλησία του Δήμου» που συνεδριάζει καθημερινά και για τα πάντα, το κύμα συμπαράστασης στη Μάριν ήταν ανάλογο: όλοι πήραν το μέρος της! Δεν είδα κανέναν να γράφει πουθενά ότι μια τέτοια συμπεριφορά δεν ταιριάζει σε πρωθυπουργό, πως οι πολιτικοί δεν έχουν δυστυχώς ιδιωτικές στιγμές, πως όταν ηγείσαι μιας χώρας πρέπει κάποια πράγματα να μην τα κάνεις, καταπιέζοντας και λίγο τον εαυτό σου. Τι έγινε ξαφνικά; Εγινε ξαφνικά τόσο προοδευτική η Ελλάδα, της οποίας μέχρι πρότινος το εκλογικό σώμα έδινε σχεδόν 10% στη Χρυσή Αυγή; Εγιναν ανεκτικοί όλοι όσοι νοσταλγούν τους καιρούς που οι μαθήτριες φορούσαν ποδιές; Είναι αυτή η έκφραση συμπάθειας πραγματικά παλλαϊκή ή απλώς όσοι γράφουν δημοσίως συμβαίνει να είναι περισσότερο δικαιωματιστές από εκείνους που σπανίως μιλούν; Είναι εν τέλει όλη αυτή η στήριξη που εκφράστηκε για τη Μάριν στην Ελλάδα μια απόδειξη πως έχουμε πάψει να είμαστε μια συντηρητική χώρα ή μήπως συμβαίνει να της συμπαρασταθήκαμε γιατί είδαμε μια στοχοποίηση άδικη; Θα έλεγα ότι δεν χρειάζεται να βγάλουμε κανένα απολύτως συμπέρασμα από όλα όσα γράφτηκαν. Διότι αφορούν την πρωθυπουργό της Φινλανδίας. Και όχι έναν έλληνα πολιτικό.
Θυμάμαι κάποτε τον χαμό που είχε γίνει όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου αποφάσισε να κάνει γνωστό τον δεσμό του με την κυρία Δήμητρα Λιάνη. Η ιστορία έχει ελάχιστη σχέση με τα πάρτι της Μάριν, αλλά είναι η μοναδική μεταπολιτευτική περιπέτεια πολιτικού που έγινε λόγος για να υπάρξουν τεράστιες συζητήσεις για την ιδιωτική ζωή ενός πρωθυπουργού – κανείς άλλος από τους πρωθυπουργούς που εμφανίστηκαν μετά τον Ανδρέα δεν είχε εξωσυζυγικές σχέσεις και φυσικά κανείς δεν πρωταγωνίστησε σε ιδιωτικά πάρτι. Εδώ οι πολιτικοί μας τις ζεϊμπεκιές τις ρίχνουν δημόσια – ίσως γιατί φέρνουν και ψήφους. Οπως άλλωστε και οι χοροί στα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου: ο πολιτικός θέλει να δείχνει ότι είναι μερακλής. Ομως δεν ξέρω αν θα ήμασταν εξίσου μεγαλόκαρδοι με όποιον ή όποια πρωταγωνιστούσε σε ένα ιδιωτικό πάρτι και βλέπαμε σε βίντεο τις ερωτικές του περιπτύξεις. Δεν λέω πως ντε και καλά θα ξυπνούσε μέσα μας ο γυμνασιάρχης της δεκαετίας του ’70 και θα σκανδαλιζόταν. Αλλά αποκλείω να υπήρχε αυτού του είδους η γενική ανοχή που είδαμε στην περίπτωση της φινλανδής πολιτικού. Στην οποία άπαντες συμπαραστάθηκαν κατά τη γνώμη μου κυρίως γιατί είναι ξένη. Αν ήταν Ελληνίδα θα είχε τουλάχιστον διχάσει τη χώρα. Είμαι βέβαιος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
