Η επιστροφή

^«Κι η Ελενα σα φοβισµένη, µα χωρίς αντίσταση, κοίταζε µπροστά της, προς την κλειστή πόρτα της κάµαρας. Αξαφνα γούρλωσε τα µάτια της και έβγαλε µια κραυγή δυνατή τρόµου. Δεν µπορούσε ούτε έρωτα να κάνει µε τον άντρα της. Ο Κωνσταντής παρών την κοίταζε, ακίνητος, αµίλητος. Τον έβλεπε µόνο αυτή». Στο µυθιστόρηµα-θρίλερ του Γρηγορίου Ξενόπουλου «Το φάντασµα», µια φρεσκοπαντρεµένη γυναίκα δεν µπορεί να γλιτώσει από την ανάµνηση του προηγούµενου αγαπηµένου της, ο οποίος εµφανίζεται ως φάντασµα και στοιχειώνει την καθηµερινότητά της. Θυµήθηκα τις αγωνιώδεις προσπάθειές της να απαλλαγεί από το παρελθόν και να ζήσει ελεύθερη διαβάζοντας πως µία γυναίκα από τη Νότια Κορέα χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία ξανασυνάντησε την κόρη της που είχε πεθάνει τρία χρόνια πριν, σε ηλικία µόλις επτά ετών. Δηλαδή, για να είµαστε ακριβείς, φαντασιώθηκε µια συνάντηση που στην πραγµατικότητα δεν έγινε ποτέ, µε µία κόρη που δεν υπάρχει πια. Είδα και το βίντεο: Η γυναίκα φοράει στο κεφάλι της τη συσκευή εικονικής πραγµατικότητας και ενώ βρίσκεται µέσα σε ένα πράσινο δωµάτιο (σαν αυτά που χρησιµοποιούνται για τα τηλεοπτικά δελτία καιρού) νοµίζει πως βρίσκεται στο πάρκο που πήγαινε µε το παιδί της. Η µικρή εµφανίζεται, η γυναίκα την αγκαλιάζει, ενώ τα δάκρυα κυλάνε ποτάµι στο πρόσωπό της, µάνα και κόρη(;) µιλάνε, κάνουν ακόµη και τα γενέθλια της µικρής ανάβοντας επτά εικονικά κεράκια στην εικονική τούρτα της. Δεν έχω δει πιο αγριευτικό θρίλερ. Λυπήθηκα για τη µάνα που κατέφευγε σε κάτι τόσο ακραίο για να ξεχάσει για µερικά δευτερόλεπτα τον πόνο της. Προβληµατίστηκα και θύµωσα µε εκείνους που έστησαν για λογαριασµό της αυτή την παράσταση. Οι άνθρωποι δεν είµαστε ολογράµµατα, ούτε κινούµενα σχέδια για να µας επαναφέρουν µετά τον θάνατό µας και να µας βάζουν να σβήνουµε κεράκια. Δηλαδή για να επαναφέρουν την εικόνα µας, αγνοώντας πως η γιορτή έχει σχολάσει προτού καν ξεκινήσει γιατί στην πραγµατικότητα ο τιµώµενος δεν θα έρθει ποτέ. Είµαστε ψυχές, και ψυχές η επιστήµη δεν κατασκευάζει – τουλάχιστον όχι ακόµη. Κατασκευάζει όµως ψευδαισθήσεις, τους δίνει διάσηµα ονοµατεπώνυµα και τις βγάζει στη σκήνη: Η Γουίτνεϊ Χιούστον επιστρέφει ως ολόγραµµα, ο Μάικλ Τζάκσον επιστρέφει ως ολόγραµµα, η Μαρία Κάλλας επιστρέφει… Δεν πήγα στη συναυλία του ολογράµµατος της Μαρίας Κάλλας για να µην αναγκαστώ κι εγώ να χειροκροτώ το τίποτα, το άψυχο, το ανύπαρκτο που βγήκε για να τραγουδήσει. Στο «Φάντασµα» του Ξενόπουλου η ηρωίδα ανοίγει τον τάφο του άνδρα που την έχει στοιχειώσει για να του καρφώσει την καρδιά, να τον ξορκίσει. Σήµερα, που δεν πιστεύουµε σε βρικόλακες και ξόρκια, ας αφήσουµε τους πεθαµένους µε τους πεθαµένους και ας συνεχίσουµε τις ζωές µας οι ζωντανοί µε την ανάµνησή τους. Ακόµη και αν η επιστήµη υπόσχεται ανάσταση νεκρών, όλοι ξέρουµε πως ζεις µόνο µία φορά, όλα τα άλλα είναι κακόγουστα εφέ. (Ασε που όπως έχουν γίνει οι ζωές µας, ακόµη και αν σου τάξουν δεύτερη, δεν τη θέλεις!)