Ο θόρυβος που ερχόταν από το µπαλκόνι ήταν επίµονος και όχι συνηθισµένος. Πλησίασα και είδα έναν µεγάλο πολύχρωµο παπαγάλο να ξύνει το ράµφος του πάνω στον κορµό των κατσιασµένων µπαµπού µου. Σήκωσε και εκείνος το κεφαλάκι του και µε κοίταξε. Κάθισα ακίνητος για να µην τον τροµάξω, αλλά έδειχνε εξοικειωµένος µε τους ανθρώπους. Με άγχωσε. Τι θα µπορούσα να τον ταΐσω; Ή µήπως να προσπαθούσα να τον πιάσω; Κάνοντας όσο πιο λίγες κινήσεις µπορούσα αναζήτησα στο Διαδίκτυο πληροφορίες για τις διατροφικές συνήθειες των παπαγάλων. «Τα φρούτα που µπορούν να φάνε θα πρέπει να είναι κοµµένα σε κοµµάτια. Μερικά από αυτά είναι τα κεράσια (δεν είχα), τα σταφύλια (δεν είχα), διάφορα είδη µούρων (φυσικά δεν είχα!), µήλα…». Μήλα είχα. Πέρασα ακροπατώντας στην κουζίνα µε τον παπαγάλο να µε κοιτάζει. Καθάρισα ένα µήλο και βγήκα να του το προσφέρω, είχε όµως φύγει. Θυµήθηκα ένα µικρό βιβλιαράκι, έκδοση της Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων, µε τίτλο «Ο Παπαγάλλος µου». Επρόκειτο για κείµενο της Σοφίας Τρικούπη, αδελφής του Χαρίλαου Τρικούπη, το οποίο είχε ως πρωταγωνιστή τον διάσηµο παπαγάλο που είχαν κάνει δώρο στον Χαρίλαο και που έζησε για πολλά χρόνια µε τα δύο αδέλφια. Το ξετρύπωσα και άρχισα να το διαβάζω, τρώγοντας το µήλο: «26η Αυγούστου 1903. Από της χθες δεν έχω πλέον τον Παπαγάλλον µου όστις ήτο µετ’ εµού επί τόσα και τόσα έτη. Οσοι δεν ησθάνθησαν την προς τα ζώα και τα πτηνά αγάπην βεβαίως θα θαυµάσωσι πως γεγονός τόσον ασήµαντον µε συγκινεί και µε θλίβει, αλλ’ ο Παπαγάλλος ούτος έχει δι’ εµέ ιστορίαν όλην. Συνεµερίσθη ηµέρας χαράς και λύπης, έτυχε περιποιήσεων παρ’ αυτού του Αδελφού µου, και τώρα εν τω µονήρει βίω µου υπήρξε σύντροφος και παρηγορία». Ο τρυφερός λόγος της Σοφίας Τρικούπη µε έκανε να ξανασκεφτώ τον παπαγάλο του µπαλκονιού. Πώς να περνάει εκεί έξω; Επειτα διάβασα πως όταν έφεραν τον παπαγάλο στον Τρικούπη, µέσα στο κλουβί του, «εκείνος απαίτησε να αφεθεί ελεύθερος, γιατί ήθελε όλοι να απολαµβάνουν την ελευθερία τους στο σπίτι του, ανθρώποι και ζώα. Μετά από αυτή την παρέµβαση ο παπαγάλος κυκλοφορούσε σε όλο το σπίτι ανεµπόδιστα και είχε αγαπηµένες γωνιές». Ισως και ο «δικός» µου να είναι καλύτερα εκτός κλουβιού και να έχει παρέα – έχω δει και άλλους παπαγάλους σε σµήνη να πετάνε στου Γουδή. Πάντα όµως θα λυπάµαι τα ζώα που προσπαθούν να επιβιώσουν εκεί έξω, κατοικίδια (αυτά ή οι γονείς τους) που τα πέταξαν στον δρόµο. Τετράποδα ή φτερωτά, δεν είναι εύκολο να τη βγάλουν καθαρή στη ζούγκλα της Αθήνας, που γίνεται όλο και πιο άγρια – κουράστηκα να διαβάζω ιστορίες εγκατάλειψης και βασανισµού τους. Η πρόσφατη αλλαγή της νοµοθεσίας προς το αυστηρότερο επιβαλλόταν. Θα εφαρµοστεί όµως ο νόµος; («Πόσο τον αναζητώ τώρα!» γράφει η Σοφία Τρικούπη, «και πόσο επί πολύ θα εξακολουθήσω αναζητούσα το άκακο πουλάκι µου, το οποίον ουδέποτε µε επίκρανε! Οποία αληθής στέρησις δι’ εµέ η απουσία του!)
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
