Τρώγαμε, μιλούσαμε (για φαγητό) και χαζογελούσαμε. Στο τραπέζι έπεσε μεταξύ άλλων το εμπρηστικό ερώτημα «τι είναι αυτό που μπορεί να σου σπάσει τα νεύρα όταν γευματίζεις με άλλους;». Ενα πράγμα που μπορεί να με τρελάνει είναι να τρώνε τις τηγανητές πατάτες με το χέρι. Το είπα και ξαλάφρωσα. Οι φίλοι μου με κοίταξαν με συγκατάβαση και συνέχισαν να τρώνε τις πατάτες τους με το χέρι. «Πάντα έτσι τις τρώγαμε».
Εγώ πάλι θυμάμαι ότι δεν τις τρώγαμε έτσι. Είναι μια συνήθεια των τελευταίων ετών η οποία πρέπει να ξεκίνησε από τις προτηγανισμένες πατάτες των fast food. Που και εκείνα – όταν είχαν κάνει την εμφάνισή τους στην Ελλάδα ήμουν μαθητής Γυμνασίου – σου έδιναν ένα μικροσκοπικό πλαστικό πιρουνάκι. Τα «γουρουνάκια» οι φίλοι μου επέμειναν ότι οι πατάτες θεωρούνται finger food (γιατί;), οπότε όσοι τις τρώνε με το χέρι κάνουν καλά.
Με το ίδιο λαδωμένο χέρι που μπορεί λίγο μετά να με χτυπήσουν χαϊδευτικά στο μάγουλο, να με αγκαλιάσουν, να με χαιρετήσουν, να πληκτρολογήσουν το pin τους στο ATM, να πιάσουν τη χειρολαβή στο λεωφορείο κ.λπ. Και αν είναι πράγματι finger food, γιατί δεν θεωρούνται finger food και τα τηγανητά κολοκυθάκια; «Εγώ και αυτά με το χέρι τα τρώω, το βρίσκω πιο σωστό και καθαρό, ώστε όταν είμαστε πολλοί στο τραπέζι να μη βάζω το πιρούνι που έχω βάλει στο στόμα μου στο κοινό πιάτο» είπε η Πηνελόπη.
Ας αποφασίσουμε πως θα καταργήσουμε την ελληνική παράδοση των μεζέδων που μπαίνουν στη μέση του τραπεζιού για να τσιμπολογήσουν όλοι. Και ας αρχίσουμε να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε. «Αν είναι το πιρούνι αμαρτία» που λέει και το λαϊκό τραγούδι – ή μήπως δεν το λέει έτσι; –, να τρώμε και τους κεφτέδες με το χέρι, και το σαγανάκι με το χέρι, και τους γίγαντες με το χέρι, όλα με το χέρι. Οσο εμείς διαφωνούσαμε, όλοι στο τραπέζι μας καθώς και στα γύρω τραπέζια συνέχιζαν να τρώνε τις τηγανητές πατάτες με το χέρι.
Ημουν (εγώ και μία ηλικιωμένη κυρία, από όσο είδα) ένας εναντίον όλων. «Μήπως τελικά συμπεριφέρομαι σαν γεροπαράξενος, γεμάτος ιδιοτροπίες;» αναρωτήθηκα. Τόσο γέρος ώστε να θυμάμαι τον Τσαρλς και την Καρολάιν Ινγκαλς (πενήντα χρόνια πίσω!) να τρώνε ποπ κορν στο κρεβάτι λίγο πριν κοιμηθούν, μια γουρουνίστικη συνήθεια των πρωταγωνιστών του «Μικρού σπιτιού στο λιβάδι» που πολύ τους είχε ρίξει στα μάτια μου όταν ήμουν παιδί.
Επειτα ήρθαν τα «Φιλαράκια», που έτρωγαν παγωτό από την ίδια συσκευασία, βουτώντας μέσα ξανά και ξανά τα χιλιογλειμμένα κουτάλια τους και προκαλώντας μου αφόρητη αηδία. Χαίρομαι πολύ που δεν ήταν και δικά μου φιλαράκια, από εκείνα που σε καλούν στο σπίτι τους και επιμένουν να σε κεράσουν παγωτό. Οσο για τους δικούς μου πολυαγαπημένους και καταλαδωμένους φίλους που κάθονται απέναντί μου, τσιμπολογούν με τα χέρια και επιμένουν γελώντας στα μούτρα μου πως «οι τηγανητές πατάτες δεν λαδώνουν», τι να πω; Θα συνεχίσω να τους αγαπώ με τα ελαττώματά τους, όπως εκείνοι με αγαπούν με τα δικά μου. Και ίσως να αρχίσω κι εγώ να τσιμπάω πότε-πότε καμιά πατάτα με το χέρι, έτσι για να μη χαλάω την παρέα.
