Περπατώντας τις προάλλες στα πέριξ του Πεδίου του Αρεως έκανα την εξής σκέψη: τα θερινά σινεµά τα κλάψαµε όταν άρχισαν να παρακµάζουν και να κλείνουν το ένα µετά το άλλο. Και όλοι χαρήκαµε που µερικά τη γλίτωσαν, επέζησαν και εξακολουθούν κάθε καλοκαίρι να υποδέχονται το κοινό τους διατηρώντας ζωντανή µία από τις πιο ευχάριστες θερινές συνήθειές µας. Για τα θερινά θέατρα, όµως, δεν έχει χυθεί ούτε ένα δάκρυ. Η αδιαφορία µε την οποία αντιµετωπίσαµε την παρακµή και τελικά την αναστολή της λειτουργίας τους είναι ανεξήγητη, δεδοµένου ότι οι Ελληνες βλέπουµε πολύ θέατρο. Κανέναν δεν ενόχλησε η θεατρική ερήµωση της λεωφόρου Αλεξάνδρας, ενός δρόµου που ήταν γεµάτος από θερινές σκηνές και από κόσµο, ακόµη και όταν η υπόλοιπη Αθήνα άδειαζε λόγω των καλοκαιρινών διακοπών. Μόνο το «Λαµπέτη» έµεινε, που παλιά δεν ήταν θέατρο αλλά κινηµατογράφος και ονοµαζόταν «Γρανάδα». Πάει το «Βερντέν», πάει το «Παρκ», όπου είχε παιχτεί η «Οµορφη πόλη» το 1962, πάει και το «Μετροπόλιταν», όπου είχε παιχτεί η «Οδός ονείρων» την ίδια χρονιά. Πάνε το «Κηποθέατρο Αλίκη» της Αλίκης Βουγιουκλάκη (όπου παλαιότερα εµφανιζόταν το «Ελληνικό λαϊκό θέατρο» του Μάνου Κατράκη), το «Φλορίντα», το «Αθηναϊκό Κηποθέατρο» (στη Μαυροµµαταίων), το «Σµαρούλα» (στην Ευελπίδων)… Αναφέρω µερικά µόνο από τα δεκάδες θερινά θέατρα που λειτουργούσαν στην πόλη.
Προσφάτως γκρεμίστηκε και το «Αθήναιον» απέναντι από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο όπου είχε παιχτεί μεταξύ άλλων το «Μεγάλο μας τσίρκο» με τους Καρέζη – Καζάκο, Ξυλούρη, Παπαγιαννόπουλο. Η αλήθεια είναι πως ήταν κλειστό εδώ και χρόνια και πως η φωτεινή, κάποτε γεμάτη φωτογραφίες πρόσοψή του, παρέπεμπε πλέον σε παράγκα. Το ξενοδοχείο που λέγεται πως θα χτιστεί εκεί πιθανώς θα συμβάλει στην αναβάθμιση της εξαιρετικά υποβαθμισμένης τα τελευταία χρόνια περιοχής. Μακάρι. Ομως, όταν έχεις ζήσει την ολοζώντανη Αθήνα των θερινών θεάτρων όπως την έχω ζήσει εγώ, βλέποντας πολλές παραστάσεις κάθε καλοκαίρι όταν ήμουν παιδί και αργότερα έφηβος, δεν μπορείς να μη στενοχωρηθείς για το τέλος μιας τόσο ανοιχτόκαρδης και χρήσιμης για την πόλη «παράδοσης». Οι συνθήκες άλλαξαν, τα καλοκαίρια έγιναν πιο ζεστά, οι Αθηναίοι φεύγουν από την πόλη ενώ παλαιότερα ακόμη και κατά την περίοδο των διακοπών υπήρχε περισσότερος κόσμος εντός των τειχών, οι ηθοποιοί που κάνουν τον χειμώνα και θέατρο και τηλεόραση, κοπιάζουν περισσότερο και προτιμούν κατά τους θερινούς μήνες να ξεκουραστούν. Ολα αυτά πράγματι ισχύουν. Ομως τα θερινά θέατρα ήταν ένας θεσμός που η πολιτεία έπρεπε με κάποιον τρόπο να προστατέψει. Γιατί αποτελούν κομμάτι της Ιστορίας μας. Αποτελούν ένα είδος που και σήμερα, που η πρωτεύουσα κατακλύζεται από τους τουρίστες, θα μπορούσε, με παραστάσεις μουσικές, υποτιτλισμένες ή και ειδικά ανεβασμένες για αυτούς, να λειτουργήσει ως μία ακόμη από τις ατραξιόν μας. Αδικο και άδοξο το τέλος τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
