Τα παιδιά δίπλα µου, µια χαρούµενη παρέα, µιλούσαν και γελούσαν δυνατά. Το ανεκδοτολογικό θέµα της συζήτησής τους ήταν ένας σπασίκλας συµφοιτητής τους, τον οποίο είχαν περάσει γενεές δεκατέσσερις. Ακούγοντάς τους σκέφτηκα πως δεν έχει αλλάξει τίποτε από τότε, σχεδόν 40 χρόνια πριν, που ήµουν στην ηλικία τους. Και τότε µιλούσαµε υποτιµητικά για τους συµµαθητές µας που ήταν καλοί µαθητές, καλύτεροι από εµάς. Και τότε κοροϊδεύαµε την προσπάθειά τους, την ανάγκη τους να είναι πρώτοι, και τον αγώνα που έδιναν για την πρωτιά. Ηταν η εποχή που πρωτοπαίχτηκε το «Grease» µε τον Τζον Τραβόλτα και την Ολίβια Νιούτον-Τζον. Στο τέλος της ταινίας, για να γίνει αποδεκτή που τους τσίφτηδες συµµαθητές της, η σπασίκλα Σάντι µεταµφιέστηκε σε σεξοβόµβα µε στενά δερµάτινα ρούχα και έντονο µακιγιάζ. Μόνο τότε την παραδέχτηκαν όλοι! Και στην πραγµατική ζωή, ανέκαθεν, εκείνοι που είχαν καλή σχέση µε τα βιβλία και που την ίδια στιγµή δεν ήταν µάστορες στην επικοινωνία και στις διαπροσωπικές σχέσεις αντιµετωπίζονταν ως τα ούφο του σχολείου. Για να δικαιωθούν, πιθανώς, µερικοί εξ αυτών, την ηµέρα που δηµοσιεύονταν τα αποτελέσµατα των εξετάσεων και γίνονταν εξώφυλλο στον Τύπο υπό τον τίτλο «Οι πρώτοι των πρώτων». (Αλλο πάλι θέµα αυτό, η ηρωοποίηση ενός µαθητή που απλώς έκανε τη δουλειά του όπως έπρεπε.) Γνωρίζω πολύ καλά πόσο δούλεµα έχουν φάει οι υπερήφανοι πρώτοι πίσω από την πλάτη τους ή και µπροστά… Και κάθε φορά που ακούω κάποιον να αποκαλεί ειρωνικά και απαξιωτικά τον άλλον σπασίκλα, λυπάµαι. Οχι για τον σπασίκλα, κυρίως γι’ αυτόν που επειδή δεν µπορεί να τον φτάσει προσπαθεί να τον µειώσει. Γιατί ξέρω πως ο σπασίκλας γελάει πάντα τελευταίος. Οι συµµαθητές µου που στο σχολείο τούς έλεγαν «φυτά» είναι τελικά εκείνοι που έκαναν τις πιο καλές σπουδές και έχουν τις πλέον ενδιαφέρουσες και αξιοσηµείωτες καριέρες. Τυχαίο; Αυτά τα παιδιά θυµήθηκα και τώρα, ακούγοντας τη διπλανή παρέα να κοροϊδεύει τους σπασίκλες συµφοιτητές της. Αναλογίστηκα για άλλη µια φορά τη ζήλια και τον φθόνο (ναι, και τον φθόνο) που συνήθως προκαλεί εκείνος που ξεχωρίζει. Αλλά και τον σνοµπισµό µε τον οποίο έχουµε µάθει να αντιµετωπίζουµε τους ανθρώπους της γνώσης, που… δεν ξέρουν να ζήσουν, που δεν έχουν προσωπική ζωή, που αν τους βγάλεις έξω από τη βιβλιοθήκη του σπιτιού τους δεν είναι άξιοι για τίποτα! Αυτά δεν λέµε; Εχω ακούσει πολλούς να επαναλαµβάνουν µε ικανοποίηση, σχεδόν µε ηδονή, λες και εκείνη τη στιγµή επιβεβαιώνεται η δική τους χρυσή µετριότητα, πως ο Αϊνστάιν ήταν κακός µαθητής. Θεωρώντας πως όλοι οι κακοί/µέτριοι µαθητές θα µπορούσαµε να είµαστε οι Αϊνστάιν του µέλλοντος; Φοβάµαι πως αν εκείνος διατύπωσε τη θεωρία της σχετικότητας, εκείνοι εξακολουθούν, κάθε ηµέρα της ζωής τους, να επιβεβαιώνουν τη θεωρία της ασχετοσύνης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
