Κάτι υπάρχει στον αέρα, που θα έλεγε ο καθηγητής Τόλκιν. Μια αίσθηση αφόρητης αβεβαιότητας και διλημμάτων που απειλούν με ψυχολογική εξάντληση άτομα, κοινότητες και κοινωνίες. Ενα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό κεκτημένο, που διαμορφώθηκε κυρίως μετά τις αιματηρές οδύνες δύο Παγκοσμίων Πολέμων και αξιολογήθηκε με όρους συντριπτικής υπεροχής απέναντι σε κάθε ανταγωνιστικό ιδεολογικό πρόταγμα και κάθε θεολογικής διάστασης ουτοπία, φαίνεται να έχει πληγωθεί από μια επιθετική αμφισβήτηση. Η φιλελεύθερη συνθήκη, που νοηματοδότησε την προσδοκία μιας αέναης προόδου, στήριξε (και στηρίζει) την απαίτηση για χειραφέτηση και εγγυάται το ατομικό και συλλογικό δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, αμφισβητείται.
Ιδιαίτερα μετά την εκλογή και την τετραετία Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, η αμφισβήτηση απέκτησε πρόσωπο και φωνή. Η ήττα χαιρετίστηκε με πανηγυρισμούς και ανακούφιση από όσες και όσους πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει πρόοδος χωρίς ελευθερία, αλλά όλες και όλοι ξέρουμε ότι δεν ήταν ένα απρόσμενο στιγμιότυπο σε μια κατά τα άλλα γραμμική εξέλιξη. Οι εχθροί της φιλελεύθερης πρωτοπορίας ποτέ δεν ηττήθηκαν ολοσχερώς. Κρυμμένοι και κρυμμένες στις σκοτεινές πλευρές της νεωτερικότητας, αποτελούν μέρος της Ιστορίας που δεν ακρωτηριάζεται.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
