Υπάρχει ή δεν υπάρχει το εφετινό Πάσχα; Κι αν υπάρχει, γιατί παρ’ όλα αυτά κάνουμε σαν να μην υπήρξε ποτέ; Η εντύπωσή μου είναι ότι την εφετινή Ανάσταση πιο πολύ την περιμένουμε παρά τη γιορτάζουμε. Κι αν τη γιορτάσουμε, πάλι νιώθουμε ότι κάτι λείπει. Δεν αναφέρομαι στους παλιούς συνωστισμούς και στα παλιά πανηγύρια. Δεν εννοώ ότι περιμέναμε ν’ ανοίξουν οι δρόμοι για να πάμε στα χωριά μας, να βγάλουμε τις σούβλες και να βάψουμε αβγά γιορτάζοντας το Πάσχα όπως ξέρουμε: μιλάω για την αίσθηση της ανάγκης να ζήσουμε και να χαρούμε πολλές άλλες αναστάσεις που εντός της χρονιάς περιμένουμε.
Πρώτα από όλα περιμένουμε την ανάσταση της αγοράς και το άνοιγμα όλων των καταστημάτων, ώστε να αποκτήσει ξανά η καθημερινότητά μας τις χαμένες σταθερές της κοινωνικής ζωής μας. Μετράμε μέρες μέχρι ν’ ανοίξουν όλα όσα ακόμα παραμένουν κλειστά: τα café, τα εστιατόρια, τα γυμναστήρια, τα γήπεδα, τα σινεμά, τα θέατρα κ.τ.λ. Θα έπρεπε να υποδεχθούμε αυτή την επιστροφή στην κανονικότητα με μια μεγάλη γιορτή και όχι με την αγωνία για το τι θα συμβεί στη συνέχεια. Χαρά ανάστασης θα πρέπει να νιώσουμε όταν ξαναδούμε τον κόσμο να γυρνά στους δρόμους χωρίς μάσκες, να αγκαλιάζεται, να ζει όπως ζούσε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
