Η Αθήνα του Τζόκερ

Οφίλος που συνάντησα στην Κοραή ήταν αναστατωµένος. Εχοντας µόλις αντιληφθεί πως του είχαν κλέψει το πορτοφόλι στο µετρό, τηλεφωνούσε στις τράπεζες για να ακυρώσει τις κάρτες του. «Υπάρχουν χειρότερα» είπα για να τον παρηγορήσω και του ανέφερα την πρόσφατη περιπέτεια της Αννας: Της έσπασαν το αυτοκίνητο στη Λούτσα, ενώ εκείνη κολυµπούσε, και της πήραν την τσάντα της µε πορτοφόλι, πιστωτικές, κλειδιά σπιτιού, κλειδιά σπιτιού µαµάς, κλειδιά σπιτιού κόρης και έναν φάκελο µε δικαιολογητικά που είχε µαζέψει µε κόπο για να διεκπεραιώσει εκκρεµή υπόθεσή της. Αναγκάστηκε να επισκευάσει το αυτοκίνητο, να αλλάξει κλειδαριές σε τρία σπίτια και να ξεκινήσει από την αρχή τη γύρα µε τα πιστοποιητικά. «Τι το ήθελα το µπάνιο φθινοπωριάτικα;» αναρωτιόταν, λες και έφταιγε η εποχή για το κακό. Το έζησα και εγώ: Περπατούσαµε µε φίλο έξω από το Καλλιµάρµαρο έχοντας στην πλάτη τα σακίδιά µας. Στη στάση των λεωφορείων, δύο καλοντυµένοι νεαροί προσπαθούσαν (έκαναν πως προσπαθούσαν) να διαβάσουν τον πίνακα µε τα δροµολόγια. Μόλις τους προσπεράσαµε, ο φίλος (που αν κρίνω από την καίρια αντίδρασή του έχει το κληρονοµικό χάρισµα) κοντοστάθηκε: «Ενα λεπτό, κάτι δεν πάει καλά». Η τσάντα του ήταν ανοιχτή και το πορτοφόλι του έλειπε. Kοιτώντας πίσω είδαµε τους δύο νεαρούς να το βαστάνε στα χέρια τους. Και εκείνοι µας είδαν, πριν προφτάσουν να το κρύψουν, και κατάλαβαν πως τους τσακώσαµε. «Δικό σας είναι;», ρώτησαν υποκριτικά στα αγγλικά, «σας έπεσε». Τους ευχαριστήσαµε που το βρήκαν, τι άλλο να κάναµε; Ελειπαν εκατό ευρώ, ό,τι είχαν προφτάσει να σουφρώσουν. Μου είπαν πως έπρεπε να τους σταµατήσουµε και να φωνάξουµε την Αστυνοµία. Πώς να σταµατήσεις στη µέση του δρόµου δύο ντερέκια που έχουν βγει αποφασισµένα να κλέψουν και που πιθανώς, αν νιώσουν πως απειλούνται, δεν θα διστάσουν να χειροδικήσουν; Φοβάσαι. Αυτό συµβαίνει πλέον στο κέντρο της Αθήνας: Φοβάσαι. Και βλέπεις κάθε βράδυ στις ειδήσεις ηλικιωµένους να περιγράφουν σοκαρισµένοι αυτά που πέρασαν στα χέρια ληστών. Και παρατηρείς τους επιβάτες στο τρένο να κρατάνε σφιχτά τις τσάντες τους κοιτάζοντας καχύποπτα τους διπλανούς τους. Τις τελευταίες ηµέρες στον κύκλο των φίλων µου µετρήσαµε έξι κλοπές. Και δύο τηλεφωνήµατα: «Μαµά, τράκαρα (σνιφ σνιφ) και χρειάζοµαι λεφτά!». Αν έχεις παιδί, ώσπου να σκεφτείς ψύχραιµα, έχει πάει η ψυχή σου στην Κούλουρη. Με αυτά και µε εκείνα, η ανασφάλεια µεγαλώνει. Φταίνε τα άστρα που ευνοούν τους απατεώνες; Φταίνε οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών που άφησαν την παραβατικότητα να φουντώσει; Φταίει η Αστυνοµία που δεν κάνει τη δουλειά της; Και πας στον κινηµατογράφο για να δεις τον «Τζόκερ». Και στις σκηνές που τον κλέβουν και τον ταπεινώνουν ταυτίζεσαι τόσο µαζί του που όταν µετατρέπεται σε τέρας θέλεις να τον χειροκροτήσεις. Παιδί κι εσύ µιας κοινωνίας που όπως και η κοινωνία του «Τζόκερ» σε µπολιάζει αρρώστια.