Σκυμμένος πάνω από τα αρχιτεκτονικά σχέδια, ο δήμαρχος Ελληνικού-Αργυρούπολης Γιάννης Κωνσταντάτος μάς εξηγεί πώς θα είναι το νέο Μέγαρο Ποντιακού Ελληνισμού, ένα από τα υπερσύγχρονα κτίρια που θα ενταχθούν στη μεγάλη ανάπλαση που γίνεται στην περιοχή του Ελληνικού. Αν και οι εργασίες βρίσκονται ακόμη σε πολύ αρχικό στάδιο – η συνάντησή μας με τον δήμαρχο έγινε μία από τις πρώτες ημέρες που οι μπουλντόζες είχαν πιάσει δουλειά στον χώρο του παλαιού αεροδρομίου – η μελέτη για το εμβληματικό κτίριο είναι έτοιμη εδώ και καιρό. Εν αναμονή των τελικών αποφάσεων, οι οποίες θα δώσουν και το πράσινο φως για την ανέγερσή του, ο κ. Κωνσταντάτος δηλώνει: «Ωσπου να τακτοποιηθούν τα πάντα εγώ θα είμαι εδώ, και θα είμαι στα κάγκελα, δίνοντας καθημερινά τον αγώνα μου». Θα είναι στα κάγκελα, επειδή αυτό το μικρό (σε σύγκριση με τη συνολική ανάπλαση) αλλά την ίδια στιγμή και πολύ μεγάλο (ηθικά και ιστορικά) έργο, είναι όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει «ένα προσωπικό στοίχημα για εμένα. Ενας από τους πολύ σημαντικούς λόγους για τους οποίους ασχολούμαι με τα κοινά».
Πάρα την αγάπη και το πάθος με τα οποία μιλάει για τους Πόντιους της περιοχής, ο κύριος Κωνσταντάτος δεν έλκει την καταγωγή του από τα μέρη τους. «Είμαι Κεφαλλονίτης», αναφέρει, «και θεωρώ πως κύριο συστατικό ενός πολιτισμού τόσο αξιόλογου και προοδευτικού όπως ο επτανησιακός είναι πως μπορεί να αγκαλιάζει και τους άλλους πολιτισμούς». Ετσι και ο ίδιος, όχι μόνο ως πολιτικός αλλά και ως άνθρωπος που του αρέσει να μαθαίνει, να διαβάζει, να κατανοεί, συγκινήθηκε από τις προσπάθειες των διωγμένων από τους Τούρκους Ποντίων να διασώσουν και να συντηρήσουν τον δικό τους πολιτισμό. Ολων εκείνων οι οποίοι πριν από πολλές δεκαετίες αναγκάστηκαν να ξαναχτίσουν τις εστίες και τις ζωές τους στην περιοχή όπου τώρα θητεύει ως δήμαρχος. «Σε μια άγονη γη χωρίς νερό, χωρίς δέντρα, χωρίς σκιά» λέει δείχνοντάς μου φωτογραφίες εποχής από το ιστορικό λεύκωμα «Ελληνικό. Ψυχή της πόλης μας είναι οι μνήμες της» (έκδοση του Δήμου Αργυρούπολης-Ελληνικού το 2018) και σχολιάζοντας: «Ηταν κατάρα Θεού να έρθεις εδώ εκείνα τα χρόνια. Γιατί δεν υπήρχε τίποτα, απολύτως τίποτα, και γιατί, τον πρώτο καιρό της εγκατάστασης των προσφύγων, έδινες καθημερινά αγώνα για να επιβιώσεις!».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
