Ο Ελληνας τραγουδάει – κουβαλάει το τραγούδι στο DNA του από αρχαιοτάτων χρόνων. Διά μέσου του τραγουδιού γιορτάζει τις χαρές του και μαλακώνει τις θλίψεις του, διαλαλεί τον έρωτά του και τον πόνο του, γλεντάει και θρηνεί και πολιτικολογεί ενίοτε. Δεν είναι παράξενο ότι τις προηγούμενες ημέρες είχαμε όχι μία, αλλά δύο εκδηλώσεις που βασίστηκαν στο τραγούδι και έγιναν με αφορμή όσα γίνονται στην Ουκρανία. Και από τα Προπύλαια, όπου διοργανώθηκε μια πολυσυζητημένη συναυλία, και από το «Μουσικό Κουτί» της ΕΡΤ παρήλασαν τραγουδιστές και συνθέτες που προσπάθησαν να εκφράσουν ο καθένας με τον τρόπο του και τα λόγια του το συλλογικό μας συναίσθημα. Ακουσα και διάβασα πολλά για όλα αυτά. Κατά βάση κομμάτι άδικα.
Με ενοχλούσε ανέκαθεν η κριτική που γίνεται για έναevent (όποιο και αν είναι αυτό) με βάση το πόσο συμπαθούμε ή αντιπαθούμε τους διοργανωτές του και τους συμμετέχοντες: την καταλαβαίνω, αλλά τη θεωρώ μεροληπτική και άδικη, διότι δεν στηρίζεται στην αξιολόγηση της εκδήλωσης, αλλά στην προκατάληψη αυτού που την κρίνει. Μια κρίση που βασίζεται στην προκατάληψη δεν είναι ποτέ δίκαιη ή άδικη: είναι αυστηρά προσωπική – τόσο που χάνει την όποια αξία της, ακόμα κι αν με όποιον τη διατυπώνει συμβαίνει να συμφωνείς. Στην πραγματικότητα, το ότι συμφωνείς δεν έχει να κάνει με τα επιχειρήματα όποιου κρίνει, αλλά με τη δική σου θετική προκατάληψη απέναντί σε αυτόν – συνήθως μοιράζεστε τις ίδιες συμπάθειες ή αντιπάθειες. Ετσι, μια προκατάληψη συναντά μια άλλη προκατάληψη, στο τέλος πολλές προκαταλήψεις μπορεί να αθροίζονται και να γίνονται ακόμα και πλειοψηφικό ρεύμα, αλλά είναι πάντα προκαταλήψεις. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πολλοί από όσους έκριναν αρνητικά τη στάση κάποιων καλλιτεχνών στο Σύνταγμα (ή την παρουσία τους στο «Μουσικό Κουτί») αμφιβάλλω αν κατέβηκαν εκείνη την ημέρα στο κέντρο της Αθήνας και αμφιβάλλω αν παρακολούθησαν ολόκληρη την εκπομπή του Νίκου Πορτοκάλογλου: πιστεύω μάλιστα πως κάποιοι θα συνέχιζαν να αντιπαθούν πολλούς από τους συμμετέχοντες ακόμα κι αν αυτοί τραγουδούσαν τυλιγμένοι με τη σημαία της Ουκρανίας! Προς υπεράσπιση των καλλιτεχνών, λέω πως αυτοί τουλάχιστον πήραν μέρος σε κάποιαeventsκαι δεν έμειναν σιωπηλοί, όπως άλλοι επαγγελματικοί κλάδοι. Οσοι δεν μπορούμε να οργανώσουμε μια πορεία συμπαράστασης στους Ουκρανούς δεν μπορούμε να τους κουνάμε το δάχτυλο. Οσο για τη διαφορετικότητα των απόψεών τους, νομίζω πως απλά αυτές εκπροσωπούν την ίδια τη διαφορετικότητα των απόψεων της ελληνικής κοινωνίας: δυστυχώς στην Ελλάδα δεν ομονοούμε ακόμα και στα προφανή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
