Για εμάς τους δημοσιογράφους που εργαστήκαμε στο «Βήμα» και στα «ΝΕΑ» την εποχή που τα γραφεία των δύο εφημερίδων βρίσκονταν στην οδό Χρήστου Λαδά και που το παρηκμασμένο σήμερα κέντρο της Αθήνας έσφυζε από ζωή, η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Καρύκη (ή Καρύτση, κατά το γλωσσικό φαινόμενο του τσιτακισμού όπου το «κ» προφέρεται «τσ») και η μικρή πλατεία που την περιβάλλει αποτελούν τοπόσημα με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία. Γιατί μας συνδέουν με το παρελθόν μας. Δεν είναι θέμα πίστης, είναι θέμα αναμνήσεων: Της ανάμνησης του τραγουδιού της χορωδίας του ναού, που και τις ημέρες του Πάσχα «δραπέτευε» από την ανοιχτή πόρτα και έφτανε, μεταφυσικός ψίθυρος, ως τα παράθυρα των γύρω γραφείων. Και του πλήθους που συγκεντρωνόταν για τον Επιτάφιο τη στιγμή που εμείς τρέχαμε να τακτοποιήσουμε τις τελευταίες εκκρεμότητες του φύλλου προτού πάει στο τυπογραφείο, για να προφτάσουμε να κατέβουμε, άλλοι για «να κόψουν κίνηση» καπνίζοντας ένα τσιγάρο στο πεζοδρόμιο, κάτω από τις ανθισμένες και μοσχομυριστές νεραντζιές, και άλλοι για να ανάψουν το κεράκι τους. Δεν ήταν λίγοι οι συνάδελφοι που δουλεύοντας ακόμα και το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου (άλλα τα ωράρια, άλλος ο τρόπος δουλειάς, άλλες οι ανάγκες της έκδοσης εκείνη την εποχή) κατέβαιναν στις 12 παρά πέντε στην πλατεία, έκαναν Ανάσταση και στη συνέχεια ανέβαιναν στα γραφεία τους για να συνεχίσουν να εργάζονται. Αυτές είναι οι δικές μου αναμνήσεις από την εκκλησία. Εναν ναό κρυμμένο σήμερα (από τις πολυκατοικίες που έχουν υψωθεί) σε μια γωνιά όπου μυρίζει ακόμα παλιά Αθήνα.
Αν δεν ήταν και η εφετινή Μεγάλη Εβδομάδα ειδικών προδιαγραφών λόγω της COVID-19 που μας αποτρέπει ακόμα και από το να δώσουμε το φιλί της αγάπης, θα σας πρότεινα να περάσετε για λίγο από τον Αγιο Γεώργιο, όσοι θέλετε να συμμετάσχετε στο θρησκευτικό τυπικό των ημερών αλλά και όσοι θέλετε να πάρετε μια γεύση των αστικών πασχαλινών παραδόσεων. Εξάλλου ο ναός περιλαμβάνεται, όλα αυτά τα χρόνια, πάντα στα αφιερώματα του Τύπου για τις ομορφότερες εκκλησίες όπου μπορεί όποιος έχει μείνει στην Αθήνα να κάνει Πάσχα. Δεδομένης της κατάστασης, το μόνο που μπορώ είναι να ευχηθώ το ερχόμενο Πάσχα να το γιορτάσουμε χωρίς περιορισμούς, με τον Αγιο Γεώργιο, όπως και με όλες τις άλλες εκκλησίες, ορθάνοιχτο, με την πλατεία γύρω του γεμάτη παιδιά με λαμπάδες και με τον ουρανό φωτισμένο από τα βεγγαλικά. Μπορώ όμως και να σας διηγηθώ μια ιστορία, από αυτές που είναι χρήσιμο να τις γνωρίζουμε όσοι νοιαζόμαστε την πόλη μας. Πρόκειται για το χρονικό μιας εκκλησίας που στέκεται στο ίδιο σημείο εδώ και αιώνες, αυτόπτης μάρτυρας της ιστορίας και της εξέλιξης (αν και αυτό είναι μια μάλλον στενόχωρη κουβέντα) της πρωτεύουσας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
