«Η αγκαλιά είναι μια μορφή σωματικής οικειότητας, καθολικά αποδεκτή στις ανθρώπινες κοινότητες, κατά την οποία δύο ή περισσότεροι άνθρωποι περνάνε τα χέρια τους ανάμεσα στον λαιμό, την πλάτη ή τη μέση του άλλου, κρατώντας ο ένας τον άλλον σε εγγύτητα». Aυτά έχει να μας πει η αγαπημένη Wikipedia όσον αφορά το λήμμα «hug». Αυτό ήταν εν ολίγοις το κόνσεπτ με το οποίο χειρίστηκαν τη δημιουργία μιας κατοικίας στην Πάρο οι React Architects, σε μια περιοχή ειδικής προστασίας περίπου 500 μέτρα από την είσοδο του Περιβαλλοντικού και Πολιτιστικού Πάρκου Πάρου (στη χερσόνησο του Αγίου Ιωάννη Δέτη) και περίπου 200 μέτρα από τη θάλασσα και τον κόλπο της Νάουσας. Σε αυτό το πανέμορφο φυσικό τοπίο οι ιδιοκτήτες μιας έκτασης 11 στρεμμάτων ζήτησαν από τους Νατάσα Δεληγιάννη και Γιώργο Σπυρίδωνος να σχεδιάσουν ένα λιτό σπίτι με διάθεση εξωστρέφειας. Κοινώς, με άμεση πρόσβαση και σε επαφή με τους εξωτερικούς χώρους και το περιβάλλον του. Εκείνοι από τη μεριά τους θέλησαν να ικανοποιήσουν την εύλογη επιθυμία – διότι εδώ που τα λέμε αν έχεις ένα τέτοιο τοπίο τι τους θέλεις τους περίτεχνους εσωτερικούς χώρους; – δίχως να επιβαρύνουν το τοπίο. Αφήνοντας δηλαδή το ελάχιστο δυνατό αποτύπωμα στον ορίζοντα της περιοχής.
Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το «Hug House», ένα σύμπλεγμα δύο κτιρίων που ακολουθούν τον συνεπή μινιμαλισμό και την αυστηρή γεωμετρικότητα της κυκλαδικής αισθητικής, με την ειδοποιό διαφορά ότι εγκολπώνονται στο εσωτερικό ενός πέτρινου εξωτερικού τοίχου. «Υπάρχουν μορφολογικοί περιορισμοί στο νησί της Πάρου τους οποίους προσπαθούμε να παραλλάξουμε στον βαθμό που μπορούμε, κάνοντας μια μινιμαλιστική και μοντέρνα μετάφραση πάντα σε αρμονία με το περιβάλλον» εξηγεί στο BHΜΑgazino ο κ. Σπυρίδωνος. «Για εμάς, η κυκλαδική αρχιτεκτονική ξεφεύγει απο το στενό πλαίσιο της επανάληψης μορφολογικών στοιχείων, όπως παράθυρα, ανοίγματα, χρώματα κ.λπ., και γίνεται ένας τρόπος σχεδιασμού που συνδιαλέγεται με το περιβάλλον και προσπαθεί να λειτουργήσει με τα λιγότερα δυνατά μέσα. Είναι δηλαδή μια αρχιτεκτονική της αφαίρεσης. Το παιχνίδι με το φως, οι σκιεροί και οι εκτεθειμένοι χώροι, οι περιμετρικοί τοίχοι, η απουσία περιττών στοιχείων που δεν εξυπηρετούν την κατοίκηση, είναι ορισμένα απο τα βασικότερα στοιχεία που ανακαλύπτουμε και επεξεργαζόμαστε».
Ετσι λοιπόν το «σώμα» του τοίχου μαζί με τους δύο βραχίονές του που αγκαλιάζουν τα δύο κτίσματα είναι κατασκευασμένα από πέτρες της εκσκαφής του οικοπέδου και πέτρες από το λατομείο της Πάρου. Αυτή η θερμή «αγκαλιά» εξυπηρετεί πολλούς σκοπούς, όπως λέει ο κ. Σπυρίδωνος: «Από τη μία βοηθάει να διαμορφωθούν οι πολλαπλές αυλές εντός της και από την άλλη συμβάλλει καθοριστικά στην ένταξη της κατοικίας στο περιβάλλον χωρίς να ξεχωρίζουν οι δύο άσπροι όγκοι της. Επιπλέον αυτός ο εξωτερικός τοίχος προστατεύει το σπίτι από τους δυνατούς βοριάδες της περιοχής». Η πρόσβαση στο σπίτι γίνεται από το πίσω μέρος του και υψηλότερο σημείο του επικλινούς οικοπέδου – μακριά από τυχόν αδιάκριτα βλέμματα σε μια περιοχή που είναι ούτως ή άλλως αραιοκατοικημένη. Οι περαστικοί από την κάτω πλευρά και εμπρόσθια όψη του «Hug House» μπορούν να δουν τον πέτρινο τοίχο και τις σκιές των δύο λευκών όγκων ή τη μακρόστενη πισίνα (12Χ4 μ.) με θέα στη θάλασσα. Οι κάτοικοι του σπιτιού βλέπουν τη θάλασσα μέσα από ανοίγματα του πέτρινου τοίχου τα οποία καδράρουν τη γειτονική παραλία.
Το ένα κτίσμα στεγάζει την κουζίνα, την τραπεζαρία, το καθιστικό και μια κρεβατοκάμαρα και το άλλο τρεις κρεβατοκάμαρες. Η σύνδεση μεταξύ τους γίνεται εξωτερικά. Πρόκειται για μια δουλειά που δεν θυμίζει σε τίποτα τις δύο κατοικίες στην Ανοιξη Αττικής των React Architects, στην ουσία δύο κελύφη κατοίκησης κατασκευασμένα από μεταλλικά υπόστεγα από τιτανιούχο ψευδάργυρο. Ωστόσο, η σχεδιαστική φιλοσοφία και στις δύο περιπτώσεις, όπως άλλωστε και σε κάθε δουλειά των React, είναι κοινή: «να ενοποιείται ο εσωτερικός με τον εξωτερικό χώρο και τα όρια του κτιρίου με το περιβάλλον».
