H εποχή των παγετώνων

Στην πολυκατοικία µου σταµατήσαµε να ανάβουµε την κεντρική θέρµανση από την αρχή κιόλας της οικονοµικής κρίσης. Τα πρώτα χρόνια ο διαχειριστής κρατούσε λίγο πετρέλαιο για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, ώστε να κάνουµε ρεβεγιόν χωρίς να φοράµε µπουφάν. Στη συνέχεια καταργήσαµε εντελώς το καλοριφέρ. Αλλος έβαλε air condition τελευταίας τεχνολογίας, άλλος πήρε σόµπα, άλλος θερµοποµπό, άλλος αφυγραντήρα, άλλος άρχισε να µπαινοβγαίνει στα νοσοκοµεία µε πνευµονίες. Δοκίµασα κι εγώ διάφορα (εκτός, ευτυχώς, από την πνευµονία), για να επιβεβαιώσω πως σε µια πολυκατοικία που δεν ανάβει η κεντρική θέρµανση ό,τι και να κάνεις είναι ηµίµετρο. Eµαθα να ζω στο κρύο. Είναι δυσάρεστο και καταθλιπτικό. Oµως δεν µπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Oταν πρόσφατα άρχισαν να κυκλοφορούν «προφητείες» περί ενός άκρως παγωµένου χειµώνα λόγω του πολέµου στην Ουκρανία, σκέφτηκα πως εγώ, έπειτα από δέκα και βάλε χρόνια χαµηλών θερµοκρασιών, δεν έχω λόγο να ανησυχώ. Γιατί έχω µεταλλαχθεί σε κάτι ανάµεσα σε πιγκουίνο της Ανταρκτικής και σε πολική αρκούδα (όχι από τις παλιές, τις µπαµπάτσικες, από τις νέας κοπής, τις αδυνατισµένες λόγω κλιµατικής αλλαγής). Αντέχω πλέον και σε συνθήκες παγετού. Η προσαρµογή µου στα νέα κλιµατικά δεδοµένα του σαλονιού και της κρεβατοκάµαράς µου είναι ένας από τους παράγοντες που µε ξεχωρίζουν από τους προγόνους µου, τους κακοµαθηµένους και αδύναµους ανθρώπους που όταν κρύωναν άναβαν καλοριφέρ ή πιο παλιά τη σόµπα ή ακόµα πιο παλιά το µαγκάλι µε τα κάρβουνα. Πόσοι δεν είχαν πεθάνει τότε από τις αναθυµιάσεις; Από αυτό δεν κινδυνεύω και ιδού ένα από τα οφέλη της νέας εποχής των παγετώνων που µε περιµένει. Εκείνο που λίγο µε τροµάζει είναι το ντους µε παγωµένο νερό. Γιατί µπορεί να µου ζητηθεί µετά το καλοριφέρ να κόψω και το θερµοσίφωνο – και µετά να κόψω και τον φούρνο και να το ρίξω στην ωµοφαγία. Είδα όµως ένα ντοκιµαντέρ µε κάτι πλούσιους που δίνουν του κόσµου τα λεφτά για να βουτούν σε πισίνες µε πάγο, στα spas υπερπολυτελείας που λειτουργούν σε Ελβετία, Γαλλία, Ιταλία κ.λπ., και σκέφτηκα πως εγώ µπορώ να το κάνω δωρεάν. Γιατί, λέει, η κρυοθεραπεία µπορεί να ενισχύσει την ψυχική µου υγεία, να βελτιώσει τον ύπνο µου, να τονώσει το ανοσοποιητικό µου και να µου κάνει ένα δέρµα, µα ένα δέρµα! Μήπως τότε που άναβα θερµοσίφωνο και ξεχνούσα να το σβήσω έκανα µπάνιο µε λάθος τρόπο; Αλλά και η ωµοφαγία (για να επιστρέψω και στην πιθανότητα κατάργησης του ηλεκτρικού φούρνου για εξοικονόµηση ενέργειας) είναι µια σχετικά νέα τάση που κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος. Προϋποθέτει, βεβαίως, την ύπαρξη φυσικών πρώτων υλών για να φτιάχνω τουλάχιστον µια σαλάτα. Οµως θα µας λείψουν και οι σαλάτες, διαβάζω, λόγω των νέων κλιµατικών συνθηκών που φέρνουν τα πάνω κάτω στις καλλιέργειες. Και λόγω του πολέµου. Οπότε πιθανώς κάποια στιγµή (σύντοµα;) να χρειαστεί να κόψω εντελώς και το φαγητό. Τι άλλο να κόψω για να διευκολύνω την κατάσταση και για να αναδειχθώ σε πολίτη-υπόδειγµα της νέας εποχής που µας θέλει πιο συνειδητοποιηµένους, πιο ευαισθητοποιηµένους, πιο εγκρατείς και πιο οικονόµους από ποτέ; Τον λαιµό µου, φοβάµαι. Δεν έχει µείνει και κάτι άλλο.