Γυμνιστές

Κάπου πήρε το μάτι μου ότι στην Ελλάδα μειώνονται θεαματικά τα τελευταία χρόνια οι παραλίες γυμνιστών – όχι, δεν το λέω για να αγανακτήσετε στο Διαδίκτυο εναντίον της τουριστικής ανάπτυξης, το καταγράφω σαν σημάδι των καιρών.

Στην Ευρώπη η χώρα με τη μεγαλύτερη τρέλα με τον γυμνισμό ήταν η Γερμανία. Ειδικά στο Μόναχο, στις λίγες αληθινά ζεστές ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές μέρες, στις όχθες του ποταμού Ιζαρ υπήρχαν περιοχές ρεζερβέ για γυμνιστές. Θυμάμαι είχα πάει κάποτε μια δημοσιογραφική αποστολή για ένα ματς ανάμεσα στην τοπική Μπάγερν και στον Αρη. Ο οδηγός του πούλμαν που είχαμε στη διάθεσή μας οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι ήταν Ελληνογερμανός και οπαδός της Μπάγερν – κυρίως όμως μισούσε τον τότε ομοσπονδιακό μας προπονητή Οτο Ρεχάγκελ που ήταν παραδοσιακός εχθρός των Βαυαρών, από τους οποίους είχε κάνει κι ένα απολύτως αποτυχημένο πέρασμα ως προπονητής. Το κατάλαβα και τον πείραζα λέγοντάς του συνεχώς ότι ο «Οθωνας» είναι βασιλιάς, ότι είναι ο καλύτερος στον κόσμο, ότι έκανε με την Εθνική μας το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα όλων των εποχών. Κάποια στιγμή ο άνθρωπος απηύδησε με τις υπερβολές μου και με ρώτησε αν έχω το κουράγιο να τα πω όλα αυτά στο κέντρο μιας πλατείας. Του είπα ναι. Μου εξήγησε πως αυτό είναι μια καλή τιμωρία: «Εχουμε τόσο μεγάλη παράδοση στον γυμνισμό εδώ, που εύκολα θα σε ξεβρακώσουν δημοσίως» μου είπε. Ωστόσο την αληθινή λατρεία των Γερμανών για τον γυμνισμό την ανακάλυψα όταν επισκέφθηκα το Μουσείο της Ανατολικής Γερμανίας στο Βερολίνο. Η πάλαι ποτέ DDR προωθούσε τον γυμνισμό με κρατικές διαφημίσεις. Τον περιέγραφε ως ένα είδος σοσιαλιστικής έκφρασης – όχι απλά σοσιαλισμού τουρισμού. Δεν ξέρω αν και στην Ελλάδα είχε ποτέ μια τέτοια διάσταση πολιτική: νομίζω όχι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Από την άλλη, στο θυμικό μου ο γυμνιστής ήταν ένα είδος κοινωνικού επαναστάτη. Ηταν μάλιστα λίγο πιο αξιοσέβαστος από αυτόν που απειλούσε πως θα κόψει το ρεύμα αν δεν ικανοποιηθούν αιτήματα του κλάδου του π.χ.