Γυάλινος κόσμος

Μεγαλωμένες σε κοινωνία ευημερίας και αφθονίας, οι πρωταγωνίστριες της κωμικής-κοινωνικής σειράς «Workin’ Moms» του Netflix συχνά θεωρούν πως έχουν περισσότερα δικαιώματα παρά υποχρεώσεις. Είναι χαριτωμένες και αστείες έτσι όπως προσπαθούν να χωρέσουν στην καθημερινότητά τους καριέρα και οικογένεια, γίνονται όμως αντιπαθητικές κάθε φορά που το υπερεγώ τους υπερισχύει και λειτουργεί καταστροφικά για τις ίδιες και για τους δικούς τους. Εκείνες τις (όχι λίγες) στιγμές που θυσιάζουν συντρόφους, συζύγους και (το χειρότερο) παιδιά στο όνομα μιας προαγωγής στη δουλειά, για έναν νέο, επιπόλαιο έρωτα, ή ακόμα και για μια δεκάλεπτη ερωτική συνεύρεση με τον άγνωστο που καθόταν δίπλα τους στο μπαρ – όχι επειδή τους άρεσε ο άγνωστος, αλλά επειδή εκείνη τη στιγμή έκριναν πως χρειάζονταν κάτι που θα τόνωνε την αυτοπεποίθησή τους. Η σειρά παρουσιάζει την καθημερινότητα των σύγχρονων ανθρώπων (κυρίως των γυναικών, αλλά και των ανδρών που βρίσκονται δίπλα τους), οι οποίοι έχοντας λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης, απολαμβάνοντας μια ζωή με πολλές ανέσεις, αντί να ζήσουν με ευγνωμοσύνη εκείνο που τους προσφέρεται και να ευχαριστούν τον Θεό, τον Βούδα, τον Κομφούκιο, την καλή τους την τύχη, δημιουργούν προβλήματα πολυτελείας και χάνονται μέσα σε αυτά. Είναι και αυτή μια ανθρώπινη αντίδραση: Η «αλλεργία» (για άλλους μεγάλη και καθοριστική για τις ζωές τους, για άλλους με συμπτώματα ελαφρά αλλά ενοχλητικά) απέναντι στην ευτυχία. Η προσπάθεια, κάθε φορά που είμαστε σχεδόν χαρούμενοι, να νιώσουμε ξανά δυστυχισμένοι, να βυθιστούμε στη μελαγχολία, στην αυτολύπηση. Και έπειτα έρχεται η κατάθλιψη. Δυστυχισμένες και καταθλιπτικές καταλήγουν ενίοτε οι πρωταγωνίστριες του«Workin’ Moms». Απομακρύνονται από τους στοργικούς συντρόφους τους, αρχίζουν να βλέπουν τα παιδιά τους (όσο και αν τα αγαπoύν) ως βάρος, το ρίχνουν στο ποτό και στα χάπια. Πιθανώς παλαιότερα να ήμουν αυστηρός απέναντί τους. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως τα αδιέξοδα και τα προβλήματα της ψυχής (ακόμα και εκείνα που εφευρίσκουμε όταν δεν έχουμε πια σοβαρά προβλήματα) δεν είναι απλά καπρίτσια, κρύβουν πληγές που χρειάζονται περιποίηση. Επιβεβαιώνεις πως είτε «η Κόλαση είναι οι άλλοι» είτε η Κόλαση είναι μέσα μας, καθένας βράζει στο δικό του το καζάνι. Σειρές όπως οι «Workin’ Moms» παρουσιάζουν τα αδιέξοδα και τους φόβους του σύγχρονου ανθρώπου από την κωμική πλευρά. Την ίδια στιγμή, τα δελτία ειδήσεων και ο Τύπος βρίθουν δραματικών γεγονότων, τα οποία έρχονται για να επιβεβαιώσουν την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης: Πράξεων βίαιων, που τα τελευταία χρόνια, λόγω και της περιρρέουσας κατάστασης (οικονομική κρίση, COVID-19 κ.λπ.), η οποία έχει οδηγήσει πολλούς στα όριά τους, έχουν πυκνώσει. Το συμπέρασμα είναι ένα: Ο (υποτίθεται) εξημερωμένος άνθρωπος του πολιτισμού και των ανέσεων κρύβει πάντα μέσα του μία άβυσσο. Γυάλινος είναι ο κόσμος του, ο κόσμος μας, εύθραυστοι όλοι εμείς, ραγισμένη και εύθραυστη είναι και η ευτυχία μας – ό,τι κι αν σημαίνει ευτυχία για τον καθένα. Νομίζω πως όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσει κάποιος τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχει να ευτυχήσει. Εστω, να γίνει καλύτερος άνθρωπος και να βρει εσωτερική ηρεμία.