«Η Λίβερπουλ δημιουργήθηκε για εμένα κι εγώ δημιουργήθηκα για τη Λίβερπουλ». Λόγια σπουδαίου ανδρός. Τα βρίσκει κάποιος χαραγμένα σε κάθισμα της Kop στο «Ανφιλντ», «αφημένα» εκεί σε πείσμα των χρόνων που φεύγουν γύρω μας ειρηνικά. Τόσο απλά, τόσο ρηχά, τόσο συνηθισμένα. Λόγια βγαλμένα από τα εσώψυχα του Μπιλ Σάνκλι πριν από πενήντα και πλέον χρόνια.
Και όταν γίνεται αναφορά στον εμβληματικό Σκωτσέζο, είναι σαν να λέμε… Λίβερπουλ. Και ο Κλοπ λοιπόν; Τι είναι ο Κλοπ για την αρμάδα του περήφανου λιμανιού της Αγγλίας; Ασφαλώς και δεν είναι Μπιλ Σάνκλι, ούτε βεβαίως Μπομπ Πέισλι. Ας μείνουν μακριά μας τέτοιες «βαριές» κουβέντες. Προφανώς και ο ίδιος ο Κλοπ γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως μια τέτοιου είδους σύγκριση δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά. Υπήρχε ένας Σάνκλι και είναι σίγουρο πως δεν θα υπάρξει δεύτερος. Η καλύτερη απάντηση πάντως που έχει δοθεί στο παραπάνω ερώτημα ανήκει σε οπαδό των Reds.
«Ο Γιούργκεν θα μπορούσε να λέγεται Kop! Αυτό είναι για μας». Οπου Kop η θρυλική κερκίδα των φανατικών οπαδών της αγγλικής ομάδας. Τόσο απλό και συνάμα τόσο ευφυές. Ο 51χρονος γερμανός προπονητής της Λίβερπουλ δείχνει να είναι πρώτα απ’ όλα οπαδός των Κόκκινων. Μετά ακολουθεί η ιδιότητα του προπονητή. Και όταν η Kop καταλαβαίνει την αγνή αγάπη ενός ανθρώπου για τη Λίβερπουλ και τις αρχές της (ποδοσφαιρικές και κοινωνικές), τότε γίνεται τμήμα μιας ανεπανάληπτης μυσταγωγίας.
Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι στους ώμους του γερμανού προπονητή «φορτώθηκαν» ελπίδες, προσδοκίες, όνειρα, απαιτήσεις. Ολα επάνω του! Και ο στόχος; Η επιστροφή της Λίβερπουλ στην κορυφή του αγγλικού ποδοσφαίρου. Γεννήθηκε το 1967, όταν ο Σάνκλι έθετε τα θεμέλια για τη δημιουργία του τεράστιου κλαμπ. Εκανε μια καλή ποδοσφαιρική καριέρα, αλλά τα «παράσημα» τα κέρδισε στους πάγκους. Αρχικά στη Μάιντς. Πέτυχε πολλά και έγινε talk of the town. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ αποφάσισε να ρισκάρει. Αναζητούσε ένα ποδοσφαιρικό θαύμα και ο Γιούργκεν ήταν σε θέση να στηρίξει το πρότζεκτ. Οχι μόνο το (υπο)στήριξε, αλλά το απογείωσε με τρόπο εμφατικό. Οδήγησε την Ντόρτμουντ σε τελικό του Champions League, χάνοντας όμως τον τίτλο από την Μπάγερν. Και αφού έκανε τα πάντα στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, έφτασε η στιγμή του ξενιτεμού.
Οκτώβριος του 2015 και η Λίβερπουλ ανακοινώνει την πρόσληψη του γερμανού τεχνικού. Η επισημοποίηση της συνεργασίας των Κόκκινων με τον Κλοπ θα δώσει ελπίδα στο «Ανφιλντ». Δεν ήταν o «special one», όπως ο Μουρίνιο. Δεν το ήθελε ποτέ. Δεν το επιδίωξε κιόλας. Η τοποθέτησή του, άλλωστε, στην επίσημη παρουσίασή του από τη διοίκηση των Κόκκινων θα μνημονεύεται για χρόνια. «I am the normal one» είχε πει ο Γερμανός χαμογελώντας. Οι δημοσιογράφοι κατάλαβαν από την πρώτη στιγμή πως δεν θα υπήρχε πλήξη με τον Κλοπ στο «Ανφιλντ». Και έτσι έγινε.
Ενας φιλόσοφος του ποδοσφαίρου, με σύγχρονες ιδέες βασισμένες στην επίθεση, προσπαθεί να δημιουργήσει μια ομάδα που πρώτα απ’ όλα θα παίζει καλό ποδόσφαιρο. Η βασική θεώρηση του Γερμανού για το παιχνίδι στηρίζεται στην προσφορά θεάματος. Καλές και οι νίκες, βέβαια, γιατί δίνουν τίτλους, αλλά ο Κλοπ θέλει από τις ομάδες του να αποδίδουν ελκυστικό ποδόσφαιρο.
Ταίριαξε με τον σύλλογο από τις πρώτες ημέρες παρουσίας του στο μεγάλο αγγλικό λιμάνι. Και βρήκε πεδίο άμεσης «συνεννόησης» με τους οπαδούς της ομάδας όταν μίλησε πολύ για τις πεποιθήσεις του εκτός ποδοσφαίρου. Στο λιμάνι του αγγλικού Βορρά, με την περήφανη εργατική τάξη, ο Κλοπ φώναξε για τη δικαιοσύνη στην κοινωνία. Εξέφρασε ανοιχτά την αριστερή του αντίληψη. Μίλησε για τα δίκαια των εργαζομένων και τους αγώνες τους. Και είπε επίσης ότι πιστεύει πολύ στον Θεό. «Η πίστη μου στον Θεό είναι μεγάλη. Ο Χριστός παίζει μεγάλο ρόλο στον τρόπο που πορεύομαι στη ζωή μου» έχει δηλώσει σε συνέντευξή του ο γερμανός τεχνικός.
Στο πρόσωπο του 51χρονου κόουτς πολλοί βλέπουν τον μεγάλο «εχθρό» του Ζοσέ Μουρίνιο. Ορισμένοι έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι η απομάκρυνση του Πορτογάλου από την τεχνική ηγεσία της Γιουνάιτεντ ήταν λόγω της νίκης που πέτυχε η Λίβερπουλ στο ντέρμπι των δύο ομάδων πριν από λίγο καιρό στο «Ανφιλντ». Δεν κατέχει τον τίτλο του Sir, αλλά με την απάντηση που έδωσε, μαθαίνοντας την απόλυση του συναδέλφου του, παραδίδει μαθήματα ήθους και αξιοπρέπειας. «Ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να αφαιρέσει από τον Μουρίνιο αυτά που έχει κερδίσει. Και εκτός από τίτλους, έχει κερδίσει και τον σεβασμό μου, γιατί είναι ένας εκπληκτικός προπονητής» υποστήριξε ο κόουτς της Λίβερπουλ.
Οταν το ήθος αποκτά υπόσταση, ένα είναι το σίγουρο. Παίρνει τη μορφή του πανύψηλου Γερμανού, του τύπου που ξέρει την ώρα που πρέπει να… μετρήσει τον ίσκιο του. Οσο για τον μεγάλο στόχο, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν θα καταφέρει να οδηγήσει τη Λίβερπουλ στην κατάκτηση της Premier League την εφετινή σεζόν. Μπορεί και να το κάνει. Πέραν όμως από κατακτήσεις πρωταθλημάτων και επιτυχίες, είναι βέβαιο πως ο Κλοπ έχει καταφέρει να κερδίσει μια πολύ δύσκολη ομάδα λειτουργώντας αυθεντικά. Και όταν η κουβέντα πηγαίνει στα λιμάνια, η αυθεντικότητα και η παλικαριά μετράνε πάνω απ’ όλα.
Η Λίβερπουλ είναι ένας τεράστιος οργανισμός που πορεύεται χωρίς πρωτάθλημα στην Αγγλία σχεδόν τριάντα χρόνια. Κατάφερε όμως να πετύχει κάτι εξαιρετικά δύσκολο μέσα στις αντιξοότητες. Δεν έχασε ούτε εκατοστό περηφάνιας τις τρεις δεκαετίες που είναι μακριά από την κορυφή στο Νησί και ο Κλοπ είναι πλέον πρεσβευτής αυτής της αθεράπευτα ρομαντικής κληρονομιάς. Οδήγησε ήδη τους Κόκκινους σε τελικό του Champions League το 2017 και του Europa το 2016 – γνώρισε την ήττα και στις δύο περιπτώσεις. Από Ισπανούς. «So what» θα μπορούσαν να πουν οι οπαδοί του αγγλικού συλλόγου. Ο Γιούργκεν Κλοπ ξέρει πολύ καλά ότι ο καημός είναι άλλος. Ο «βραχνάς» όλων στο Λίβερπουλ είναι το πρωτάθλημα και αυτό δεν φεύγει ούτε στιγμή από τη σκέψη του Γερμανού.
Ισως και γι’ αυτόν τον λόγο να απαγόρευσε στους παίκτες του να αγγίζουν το ταμπελάκι «Τhis is Anfield» πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου. «Θα έχετε αποκτήσει το δικαίωμα να το κάνετε όταν θα κερδίσετε κάτι πραγματικά μεγάλο για τη Λίβερπουλ» τους είχε διαμηνύσει. Κανείς πλέον δεν ακουμπά. Εχουν αντιληφθεί όλοι τα λόγια του προπονητή τους. Οι ομάδες πάντα θα αναζητούν παίκτες-ηγέτες. Πάντα θα ψάχνουν για προπονητή που θα προσφέρει νέες ιδέες στο χορτάρι. Και όταν θα κλείνει ένας κύκλος, θα ανοίγει ένας άλλος. Για την ομάδα, όμως, με το «liver bird» στο στήθος, το ζητούμενο ήταν πάντα να βρεθεί ο σωστός άνθρωπος για να πει με στεντόρεια φωνή: «You’ll never walk alone».
