Η εικόνα της πλάτης ενός μικρού κοριτσιού που έχει επάνω της γραμμένα, βιαστικά με στιλό, το όνομα και τα οικογενειακά της στοιχεία, δεν φεύγει από το μυαλό μου. Το παιδί δεν είναι πάνω από πέντε ετών και οι λέξεις είναι γραμμένες από μια ουκρανή μητέρα, τη μητέρα του, που μέσα στη φρίκη του πολέμου δεν φοβάται για τη δική της ζωή, αλλά σκέπτεται τι θα απογίνει το παιδί της αν συμβεί κάτι στην ίδια.
Η εικόνα αυτή φέρνει στον νου μου τη δύναμη της ψυχής και της δικής μου μητέρας. Οταν, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, προσπάθησαν να συλλάβουν τον πατέρα μου και αναγκαστήκαμε να φύγουμε μια νύχτα με καταιγίδα από την Ερμιόνη, μέσα σε μια μικρή βάρκα. Ο αέρας φυσούσε ανελέητα και το κρύο ήταν ανυπόφορο. Είχε τυλίξει εμένα και την αδελφή μου με όσες κουβέρτες είχαμε πάρει μαζί μας και εκείνη μας κάλυπτε με το σώμα της, θέλοντας να δώσει σε εμάς όλη τη δύναμη και τη ζεστασιά της ψυχής της εκείνη τη δύσκολη στιγμή…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
