Γιώργος Παπαχατζής: «Θέλω να βάλω την Ελλάδα στον χάρτη της παγκόσμιας αρωματοποιίας»

Δοχεία και βάζα όλων των διαστάσεων, μπουκάλια και μπουκαλάκια, δοκιμαστικοί σωλήνες και σωληνάκια, δοσομετρητές, χωνιά και αναδευτήρες. Ενας εύθραυστος γυάλινος κόσμος, προσεκτικά τοποθετημένος πάνω σε έναν ευρύχωρο πάγκο. Βρίσκομαι στο εργαστήριο όπου ο Γιώργος Παπαχατζής περνάει ατελείωτες ώρες, ανακατεύοντας με επιστημονική ακρίβεια τα αιθέρια έλαια και τις αιθέριες μυρωδιές τους και δημιουργώντας τις φόρμουλες των αρωμάτων του. Αρώματα όπως εκείνα που μου δίνει να δοκιμάσω, προτρέποντάς με: «Ας το κάνουμε όπως πρέπει, ακολουθώντας όλη την ιεροτελεστία. Ελαφρύ ψέκασμα στο ειδικό χαρτάκι (πλότερ), αναμονή περίπου τριών λεπτών ώστε να μείνουν «οι νότες της καρδιάς», και έπειτα μυρίζουμε, ελαφρά και πάλι, από απόσταση δύο-τριών εκατοστών. Οχι όπως κάνουν κάτι κυρίες στα αρωματοπωλεία, που βάζουν όλο το σπρέι μέσα στο ρουθούνι τους». Χρωματίζοντας τη διήγησή του με χιούμορ, ο γνωστός αρωματοποιός και ιδρυτής της «Jour Napēr» (www.journaper.com), με logo τη θεά της ομορφιάς, Αφροδίτη, με ξεναγεί στον μυροβόλο κόσμο του. Περιγράφοντας πώς ένα παιδί που πάντα ελκυόταν από τις μυρωδιές κατάφερε μεγαλώνοντας να κλείσει τις πιο ευωδιαστές σε μπουκάλια. Και να κάνει το μεγαλύτερο όνειρό του πραγματικότητα: Να σταδιοδρομήσει ως «μύτη» στον χώρο της αρωματοποιίας, βλέποντας τη μικρή εταιρεία που ίδρυσε και λειτουργεί στην Ελλάδα να εξάγει τα προϊόντα της στο εξωτερικό.

«Τα όνειρα είναι για αυτούς που κοιμούνται, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν στόχους και να τους κυνηγάνε» λέει δίνοντας το στίγμα του επαγγελματία που εργάζεται σκληρά για να εξελίξει τη δουλειά του. Μια δουλειά που ονειρευόταν από μικρός, καθώς «ανέκαθεν «σκάναρα» τους πάντες και τα πάντα με την όσφρησή μου. Οταν, παραδείγματος χάριν, έρχονταν συγγενείς στο σπίτι αλλά και μετά που έφευγαν με απασχολούσε η αύρα που άφηναν πίσω τους στον χώρο. Οχι μόνο οι κολόνιες που φορούσαν, αλλά και η μυρωδιά των σωμάτων τους, των μαλλιών τους, των ρούχων τους. Με ενδιέφεραν οι μυρωδιές που είχαν τα σπίτια, οι μυρωδιές των γλυκών που έβγαιναν από τον φούρνο, των απλωμένων για να στεγνώσουν ρούχων…». Οταν οι συνομήλικοί του έπαιζαν με τα αυτοκινητάκια τους «εγώ έκανα ανατομία στα φυτά που μάζευα. Τεμάχιζα άνθη, ρίζες, στήμονες, μίσχους, φύλλα, ζουμερούς καρπούς, και τα μύριζα. Με εντυπωσίαζε που το κάθε μέρος είχε τη δική του μυρωδιά. Μπορούσα να περνώ ώρες με αυτό το παιχνίδι».