Τον γνώρισα στο Παρίσι πριν από πάρα πολλά χρόνια, όταν ήταν ο υπεύθυνος δηµοσίων σχέσεων του ιάπωνα ηθοποιού και σκηνοθέτη Τακέσι Κιτάνο, µε τον οποίο η εταιρεία διανοµής Προοπτική µού είχε κλείσει συνέντευξη – αν δεν µε απατά η µνήµη µου, για την ταινία «Το ταξίδι του Κικουτζίρο». Από τότε θα έβλεπα και θα συνεργαζόµουν µε τον Ρίτσαρντ Λόρµαντ σε όλα τα µεγάλα κινηµατογραφικά φεστιβάλ που επισκεπτόµουν ως απεσταλµένος του «Βήµατος»: Κάννες, Βενετία, Βερολίνο.
Τον θυμόμουν τις προάλλες και τα γράφω όλα αυτά διότι ο χρόνος σταμάτησε για τον Ρίτσαρντ Λόρμαντ. Τον περασμένο Νοέμβριο πέθανε σε ηλικία 56 χρόνων χτυπημένος από τον καρκίνο και εφέτος στο Βερολίνο η κινηματογραφική κοινότητα τον τίμησε με μια συγκινητική εκδήλωση. Το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου, δημοσιογράφοι, άνθρωποι των φεστιβάλ, υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων αλλά και κινηματογραφιστές συγκεντρώθηκαν στο εστιατόριο «Gropius Mirror» για το δικό τους τελευταίο «αντίο».
Ο Ρίτσαρντ ήταν ένας πολύ γλυκός, ευαίσθητος άνθρωπος που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να σε βοηθήσει – κάτι που δεν συναντάς συχνά στους κύκλους των publicists. Μια λεπτή, εύθραυστη, ευγενική αλλά και πανέξυπνη φιγούρα με μυαλό δαίμονα, διαρκώς στην πρίζα. Αγαπούσε τον ποιοτικό κινηματογράφο και αυτό φάνηκε από τους σκηνοθέτες με τους οποίους επέλεγε να συνεργαστεί, από τον Γέρζι Σκολιμόφσκι και τον Αμος Γκιτάι, μέχρι τους αδελφούς Ταβιάνι, τον Τακάσι Μίικε, τον Τζαφάρ Παναχί και τον Αλεξάντρ Σοκούροφ.
Ο,τι και να ζητούσες από τον Ρίτσαρντ, αν ήταν στο πλαίσιο του εφικτού θα έκανε το παν για να σε βοηθήσει. Οι φορές που χρειάστηκε να έρθω σε επαφή μαζί του για το κλείσιμο συνεντεύξεων ήταν αμέτρητες. Το 2011, στο Φεστιβάλ Βενετίας, είχε αναλάβει την προώθηση της ταινίας «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου και ακόμα και σήμερα τον θυμάμαι πάρα πολύ καλά, έξω από το ξενοδοχείο «Excelsior» του Λίντο, να προσπαθεί να μου δικαιολογηθεί που δεν είχε καταφέρει να με κλείσει σε κάποιο πάνελ με τον έλληνα σκηνοθέτη – «αλλά, βλέπεις, δεν ήταν στο χέρι μου».
Το 2016, όταν με συνάντησε στο πρώτο φεστιβάλ που πήγα έπειτα από μια σοβαρή περιπέτεια με την υγεία μου, παρά το φορτωμένο του πρόγραμμα, κάθισε δίπλα μου και άρχισε να μου μιλάει για τις αξίες της ζωής στις οποίες οφείλουμε να δίνουμε σημασία προτού περάσει ο χρόνος και μετά είναι πια αργά.
Ανάμεσα στους ομιλητές της εκδήλωσης στο «Gropius Mirror Restaurant» ήταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Μπερλινάλε, Ντίτερ Κόσλικ, ο αντίστοιχος της κινηματογραφικής Μόστρα, Αλμπέρτο Μπαρμπέρα, αλλά και ο σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν, ο οποίος συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Λόρμαντ το 2004 με την ταινία του «Μαζί ποτέ». Από τότε ποτέ δεν τον άλλαξε. Προς τιμήν του, αυτός ο τόσο γενναιόδωρος τουρκικής καταγωγής γερμανός σκηνοθέτης, που εφέτος βρισκόταν στην Μπερλινάλε με την τελευταία ταινία του «Το χρυσό γάντι», εκμυστηρεύθηκε: «Ο Ρίτσαρντ αποτέλεσε ανεξίτηλο κομμάτι της επιτυχίας όλων των ταινιών μου».
