Για τα σκουπίδια

Κάτω από το διαµέρισµά της, που βρίσκεται στον πρώτο όροφο, είναι ο κάδος σκουπιδιών που χρησιµοποιούν όχι µόνο οι ένοικοι της πολυκατοικίας της αλλά και των γύρω πολυκατοικιών. Κατά την ελληνική παράδοση, τα σκουπίδια πετιούνται σε σακούλες σχισµένες και το καπάκι του κάδου παραµένει ανοιχτό, µε αποτέλεσµα µια έντονη δυσωδία να µπαίνει στο σαλόνι της κάθε φορά που ανοίγει την µπαλκονόπορτα. Μία µέρα κατέβηκε αγανακτισµένη στον δρόµο και έσπρωξε τον κάδο µπροστά στην είσοδο της απέναντι πολυκατοικίας. Την εποµένη τον ξαναβρήκε στην πόρτα της. Τον µετακίνησε εκ νέου. Το πήγαινε-έλα συνεχίστηκε. Ακολούθησαν καβγάδες µε τους γλυκοµίλητους κάποτε γείτονες να ανοίγουν το στόµα τους και να βγαίνει οχετός. Επειτα, δύο εξ αυτών πιάστηκαν στα χέρια. Η υπόθεση κατέληξε στα δικαστήρια. Τότε άρχισαν να συµβαίνουν µεταφυσικά φαινόµενα. Ξαφνικά έσκαγε στο µπαλκόνι σου µια ιπτάµενη σακούλα µε σκουπίδια ή έβρισκες έξω από την πόρτα σου ένα κουτί µε ακαθαρσίες γάτας και ένα σηµείωµα που έγραφε «στα µούτρα σου, βρωµιάρη»!

Ο πόλεμος του κάδου αγρίευε. Και στη δική μου γειτονιά τσακωθήκαμε κάποιες φορές για το θέμα που – γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε – μας πνίγει. Είναι φως φανάρι πως κάτι δεν κάνουμε καλά, όχι μόνο οι πολίτες, αλλά και οι αρμόδιες υπηρεσίες. Το σύστημα αποκομιδής των απορριμμάτων που εφαρμόζεται έχει παλιώσει, δεν καλύπτει πλέον τις ανάγκες μας. Ωραία, λοιπόν, τα πατίνια που τοποθετήθηκαν στους δρόμους της Αθήνας, ωραίες οι αποκριάτικες εκδηλώσεις, ωραίες οι εορταστικές συναυλίες με τις συμφωνικές ορχήστρες των δήμων, πώς όμως να τα απολαύσεις όταν κάτι γύρω σου βρωμάει;