«Το αμήν της φύσης είναι πάντα ένα λουλούδι». Κάποιος το έχει πει, άλλος το έχει αναπαραγάγει, όμως ο Μίλτος Γκολέμας το ζωγράφισε στους πίνακες της τελευταίας του δουλειάς που παρουσιάζει στην πέμπτη ατομική του έκθεση στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη με τίτλο «Ηλιοτρόπια». Εργα μεγάλων διαστάσεων ως επί το πλείστον με δοξαστικό χαρακτήρα, ολόκληροι αγροί από λουλούδια που αναζητούν τον ήλιο ή βυθίζονται στο σκοτάδι περιμένοντας τη νέα ανατολή και γίνονται θάλασσες ύλης και χρώματος περικλείοντας εντός τους πολύ περισσότερα από όσα φανερώνει η επιφάνειά τους. Μικροί ήλιοι που χάνονται στον ορίζοντα και ορισμένοι γίνονται αστερισμοί στον ουρανό λες και πρόκειται για τις ψυχές όσων από αυτά έχουν «αποδημήσει» και βρίσκονται βυθισμένα στα σκούρα νέφη καθώς ο ζωγράφος αποδεικνύει συχνά ότι η νύχτα είναι πιο πλούσια χρωματισμένη από ό,τι η ημέρα. Ο Γκολέμας απλώνει το χέρι για να φτάσει τ’ άστρα, δίχως ποτέ να ξεχνάει τα λουλούδια που βρίσκονται στα πόδια του, για να παραφράσουμε και λίγο Τζέρεμι Μπένθαμ.
Αυτά είναι έργα των lockdowns τα οποία ο Γκολέμας δημιούργησε μέσα στο μικρό, συγκριτικά με το μέγεθος των έργων, εργαστήριό του δουλεύοντας επίμονα τα λάδια του και την άγρια υφή τους, την εμπλουτισμένη με άμμο θαλάσσης. «Είμαι χειρωνάκτης, μου αρέσει να πιάνω το χρώμα και να το δουλεύω. Επειτα, οι μεγάλες διαστάσεις προσφέρονται για να «τυραννάω» ένα έργο, να το δουλεύω ξανά-ξανά και να ευχαριστιέμαι το ταξίδι της δημιουργίας, γιατί αλλιώς δεν έχει και νόημα» θα πει στη διάρκεια της κουβέντας μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
