Ο Δημήτρης Πασσάς μπορεί να λύσει τον κύβο του Ρούμπικ σε 11,3 δευτερόλεπτα. Του λέω πως το προσωπικό του ρεκόρ ακούγεται απίστευτα εντυπωσιακό και εκείνος επιμένει πως είναι πολλοί εκείνοι που πετυχαίνουν καλύτερο χρόνο από αυτόν. Βέβαια, τώρα τελευταία η λέξη «χρόνος» έχει αποκτήσει νέο περιεχόμενο για τον ταλαντούχο ηθοποιό, οδηγώντας τον σε περίεργα μονοπάτια. «Εμείς μετράμε τον χρόνο ή ο χρόνος μετράει εμάς;» λέει σε κάποια στιγμή, για να συμπληρώσει αμέσως πως «και αυτό είναι μια ανθρώπινη σκέψη. Ο χρόνος μάλλον δεν δίνει δεκάρα για εμάς. Η έννοια του χρόνου είναι ένα κατασκεύασμα και η αντίληψή του κάτι τόσο υποκειμενικό». Αιτία για την κουβέντα μας, αλλά και για όλους αυτούς τους συλλογισμούς, αποτελεί η παράσταση «Το χρονικό του χρόνου», η οποία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Στίβεν Χόκινγκ και θα κάνει πρεμιέρα στις 24 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, στη σκηνή της Φρυνίχου στην Πλάκα. Τη σύλληψη, τη σκηνοθεσία και τον σχεδιασμό του σκηνικού χώρου υπογράφει η Νατάσα Τριανταφύλλη, ο Δημήτρης Πασσάς συμπρωταγωνιστεί με τον Μελέτη Ηλία, ενώ το κείμενο αποτελείται από μια σύνθεση που έχει διαμορφωθεί από αρκετούς συντελεστές. Τη μουσική υπογράφει η Monika.
Ο Χόκινγκ, με επιστημονική διαύγεια αλλά και γενναίες δόσεις χιούμορ, παραθέτει στο διάσημο μπεστ σέλερ του τις βασικές επιστημονικές ανακαλύψεις του ίδιου και των προκατόχων του πάνω στον χωρόχρονο, τη διαστολή του Σύμπαντος, την αρχή της απροσδιοριστίας, τις Μαύρες Τρύπες και το επονομαζόμενο «Βέλος του Χρόνου», αναζητώντας μια νέα κοσμογονική ερμηνεία. Ολη αυτή η θεματολογία φαντάζει περίπλοκη για να μπορέσει να χωρέσει στη σκηνή ενός θεάτρου. «Εμείς λέμε στην παράσταση ότι μια σκηνή θεάτρου είναι ένας επιταχυντής, οι συνθήκες ευνοούν το να σκεφτείς πράγματα που δεν θα μπορούσες να τα διανοηθείς κάπου αλλού. Αυτό που κάνουμε μοιάζει με διάλεξη, με σόου» λέει ο Πασσάς. «Ο ήχος και το φως παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο με τους ηθοποιούς». Τον ρωτάω αν το ίδιο συμβαίνει με τους θεατές, και εκείνος με παραπέμπει στην αρχή της απροσδιοριστίας: «Οταν συμμετέχεις σε κάτι ακόμη και ως απλός παρατηρητής είσαι μέρος του συστήματος, το επηρεάζεις, δεν μπορείς να το βλέπεις χωρίς να συνυπάρχεις μαζί του. Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, σε αυτούς που το καταλαβαίνουν και σε αυτούς που δεν το καταλαβαίνουν. Και η ειδοποιός διαφορά είναι πως όταν συμμετέχεις σε κάτι αισθάνεσαι και πιο υπεύθυνος».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
