Αν ο Φρεντ Αστέρ ήταν μαύρο φράκο, λευκό παπιγιόν και ημίψηλο καπέλο, ο Τζιν Κέλι ήταν λευκές κάλτσες, βαμβακερό μπλουζάκι και μοκασίνια – με τα ρεβέρ του λινού παντελονιού του συχνά σηκωμένα, ώστε ο κόσμος να μπορεί να δει και να εκτιμήσει τη χορευτική μαγεία των ποδιών του. Και αν η ρευστή κομψότητα του Αστέρ, του «φιλικού» αντίπαλου δέους του Κέλι, έλαμπε πάνω στο στιλπνό δάπεδο μιας αίθουσας χορού, το ελαστικό, αθλητικό κορμί του Kέλι ένιωθε πιο άνετα σε κάποιο βρώμικο πεζοδρόμιο της πόλης.
Ηταν διαφορετικής γενιάς, εντελώς ανόμοιοι χαρακτήρες και, πέρα από τα βασικά, στο χορευτικό στυλ τους δεν έβρισκες ιδιαίτερες ομοιότητες. Διόλου τυχαία, σπάνια εμφανίστηκαν μαζί στο ίδιο project για τη μεγάλη οθόνη, πέρα από το «Ziegfeld Follies» του 1945 και το κλασικό ντοκιμαντέρ για το κινηματογραφικό μιούζικαλ με τίτλο «That’s Εntertainment» στα 70s (που είχε και συνέχεια). Ομως ένα κοινό σημείο τους υπήρξε αξεπέραστο και επηρέασε αμέτρητους χορευτές ανά την υφήλιο: δεν περπατούσαν. Πετούσαν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
