Οταν βγήκαμε από την καραντίνα το σύνθημα ήταν ότι «πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον ιό». Η ελληνική μας κοινωνία, που είχε μια εξαιρετική συμπεριφορά στις ημέρες της καραντίνας και για αυτό δεν θρήνησε πολλά θύματα, πολύ γρήγορα αυτό το ξέχασε. Ή μάλλον το μετέβαλε. Το «πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον ιό» έγινε «πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε σαν ο ιός να μην υπάρχει». Η διαφορά είναι τεράστια. Το να ζεις με τον ιό σημαίνει να προσέχεις, να τηρείς κανόνες, να μην ξεχνάς τη δολοφονική του συμπεριφορά. Το να ζεις «σαν ο ιός να μην υπάρχει» σημαίνει να χλευάζεις τα μέτρα, να ζητείς την αναθεώρησή τους, να αδιαφορείς για όλα και να έχεις διαγράψει από τη μνήμη σου ό,τι προηγήθηκε. Βρισκόμαστε σε αυτό ακριβώς το στάδιο.
Η αρχή έγινε με τη συμπόνια που δείξαμε σε όσους έπρεπε να επιστρέψουν στην επιχειρηματική τους δραστηριότητα. Δικαίως χαρήκαμε γιατί ξανάνοιξαν τα café, τα εστιατόρια, τα θερινά σινεμά, τα μπαρ, οι παραλίες: πολλά μας είχαν λείψει. Ωστόσο σε χρόνο-ρεκόρ αποδεχθήκαμε ότι αυτή η επιστροφή μπορεί να γίνει και χωρίς κανόνες: οι μαγαζάτορες που τηρούσαν ευλαβικά το πρωτόκολλο άρχισαν να παρακινούνται από εμάς τους ίδιους να μην το κάνουν. Το προηγούμενο «πρόσεχε», έγινε σε χρόνο ρεκόρ «έλα μωρέ». Την αρχή έκαναν οι πιτσιρικάδες που μαζεύονταν στις πλατείες, ακολούθησαν οι γιαγιάδες που άρχισαν να τρέχουν στις εκκλησίες, μετά οι ωραίοι και οι ωραίες που άρχισαν να γεμίζουν τα beach bars. Οταν κάποια έκλεισαν το κύμα υποστήριξής τους μπορεί να μην ήταν τεράστιο, όμως οι απορίες ήταν διάχυτες. Μήπως τελικά το κράτος μας υπερβάλλει; Μήπως δεν χρειάζεται αστυνομική επιτήρηση για να τηρηθούν μέτρα υγιεινής; Μήπως το πράγμα πέρασε και επομένως δεν χρειάζεται πια τόση ενημέρωση; Μόνοι μας αρχίσαμε τις ερωτήσεις, χωρίς πλέον να ακούμε τους ειδικούς, και μόνοι μας απαντάμε και σε αυτές. Και όταν εμείς απαντάμε, δίνουμε πάντα τις απαντήσεις που μας βολεύουν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
